تحليل ابعاد كيفيت زندگي در نواحي شهري ايران

شهر به عنوان بستر زيست انسان شهرنشين، نيازمند تامين استانداردهايي است كه در يك نگاه مي توان آن را استانداردهاي كيفيت زندگي ناميد. كيفيت زندگي در واقع مفهومي چندبعدي و پيچيده است كه از سوي متفكران علوم شهري و ساير انديشمندان علوم مختلف مطرح و مورد پژوهش قرار گرفته است. براي سنجش كيفيت زندگي از روش هاي مختلفي در سطوح جغرافيايي مختلفي استفاده مي كنند كه يكي از اين روش ها روش موريس است. در اين مقاله، هدف بررسي نواحي مختلف شهري ايران بر اساس شاخص هاي تعريف شده در رابطه با كيفيت زندگي است. روش اين تحقيق، از انواع روشهاي توصيفي-تحليلي و روش گردآوري داده ها به صورت اسنادي است. حجم نمونه مورد مطالعه دراين پژوهش شامل 253 ناحيه شهري است. براي بررسي و تحليل ابعاد كيفيت زندگي از آمارها و اطلاعات موجود در مركز آمار ايران استفاده شده است. فرايند محاسبات در اين مقاله بر اساس الگوي موريس است. با توجه به بررسي هاي صورت گرفته در اين مقاله، مي-توان دريافت كه نواحي مختلف شهري ايران داراي شكاف بارزي از منظر شاخص هاي كيفيت زندگي شهري است. از 253 شهر مورد بررسي تنها 24 شهر؛ يعني 9.5درصد در سطح برخوردار قرار دارند. نزديك به 50 درصد از نواحي شهري مورد مطالعه به عنوان نواحي محروم هستند. تهران به عنوان يك ناحيه شهري ناهمگن خود را از ساير نواحي شهري مجزا ساخته است