نقش مراكز تحقيق و توسعه‌ي (R&D) در نظام نوآوري

The Role of Research and Development Centers inSystem of Innovation (R&D(

يكي از عوامل مهمي كه منجر به ايجاد شكاف بين كشورها شده است، تفاوت در توانمندي آن ها در انجام نوآوري مستمر در تمامي ابعاد سياسي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي مي باشد. با توجه به رشد سريع فنّاوري در دو دهه ي اخير و پيش بيني اين روند در آينده، بي‌شك اگر تمهيدات مناسبي انديشيده نشود، با گذشت زمان بر وسعت اين شكاف افزوده خواهد شد. يكي از راه‌هاي مقابله با اين چالش، افزايش توانمندي نوآوري در كشور از طريق افزايش فعاليت‌هاي تحقيق و توسعه‌ي در بخش‌هاي مختلف اقتصادي مي-باشد. تجارب جهاني نشان مي دهد، كشورهايي كه در زمينه تحقيقات، بيشترين هزينه را متحمل شده اند، آنهايي هستند كه صاحب فناوري و صنايع پيشرفته اند. از اين رو هدف مقاله ي حاضر، بررسي نقش مراكز در نوآوري و روش تحقيق به كار رفته براي آن، تحليل استنادي مي باشد. يافته هاي به دست آمده نشان مي دهد كه براي انجام نوآوري موفق، بايد تعامل مناسبي بين اجزاي اصلي «نظام ملي نوآوري» يعني دولت، صنعت، دانشگاه ها و موسسات پژوهشي از طريق گسترش فعاليت‌هاي تحقيق و توسعه و كاربردي كردن نتايج تحقيقات، وجود داشته باشد. بنابراين مي توان اين گونه نتيجه گيري كرد كه بين تحقيقات و نوآوري و در نتيجه ميزان پيشرفت حقيقي در تمامي كشورهاي دنيا و به ويژه در كشور ما رابطه مستقيم وجود دارد. در اين راستا بايد با اتخاذ سياست‌هاي مناسب، موانع پيش روي پژوهش و نوآوري در كشور (كه در اين مقاله به برخي از آن ها اشاره شده است) برداشته شود.