تاملي بر چگونگي تكوين مفاهيم اصولي معماري منظر و تبلور آن در منظر ايران باستان (از ابتدا تا پايان دوران هخامنشي)

An Identification of the landscape Basic Concepts and its Crystallization in Ancient Iranian Constructions (From the Beginning up to the end of Achaemenid Period)

معماري منظر، كه در بيان پيشينيان تحت عنوان باغ ايراني متبلور ميگردد، از قديميترين و مهمترين حركات تمدن بشري در زمينه باغ سازي است؛ تا آن جا كه نوشته هاي باقي مانده از يونانيان و كتب مقدسي چون تورات، در باب مقوله منظر باستان ايراني بسيار نوشته اند معماري منظر با دارا بودن ريشه در طبيعت و جنسيتي متفاوت با معماري، نقش و جايگاهي اساسي در زندگي انسان باستان داشته و توانسته است در كنار كاركردهاي متعدد جانبي، با توجه به محيط پيرامون، به مطلوب ساختن فضاهاي بيروني و محيط معماري كهن ايراني بپردازد. پرواضح است، تعاملات عينيتي-ذهنيتي معماري منظر به عنوان پديدهاي كه در محيط خارج شكل مي گيرد، مبدع جرياني بوده است، كه همسان با رشد ديگر جوانب توسعه بشري در ايران، بياني از روش زندگي، فرهنگ، نيازها و هويت ايران باستان مي باشد. بديهي است مطالعات بيشتر در ريشه يابي و كشف ناگفته هاي معماري منظر باستان، به روشن شدن هر چه بيشتر پايه هاي اعتقادي، اجتماعي و فرهنگي مردمان آن دوران ميپردازد در اين راستا پژوهش حاضر به بررسي مفاهيم پايه اي معماري منظر پرداخته و با معرفي علوم و هنر، جايگاه معماري منظر را در تقسيم بندي هنرها، بيان ميكند و سپس با ذكر كاركردهاي معماري منظر و بيان نقش اجتماع در اين مقوله هنر، ريشه ها و تبلورات معماري منظر باستان – با بيان تفصيلي نمونه هاي جاودانه كهن معماري ايراني را مورد بحث قرار ميدهد.