نقش و كاربرد رويكرد برنامه ريزي ارتباطي در نظريه هاي نوين شهرسازي

Theoretical Application of Collaborative Planning in New Urban Planning Theories

ارتقا كيفيت محيط و بهبود سطح زندگي ساكنان آن موضوع اصلي علم شهرسازي است. اين موضوع به دليل ماهيت چند بعدي خود از پيچيدگي و گستردگي ويژ هاي برخوردار است. شهر، پديده اي فراتر از كالبد ظاهري است. ابعاد اجتماعي و فرهنگي هر شهر به عنوان بعد پنهان در طرح هاي شهري به شمار ميروند كه به دليل ماهيت غيركالبدي و دشواري شناخت و درك، همواره در عرصه هاي نظريه پردازي و عملي مورد كم توجهي واقع شده اند. در اين مقاله سعي شده است با اشاره به سير تكويني نظريه هاي شهرسازي به ويژه با تاكيد بر زمينه هاي اجتماعي و فرهنگي، به بررسي رويكرد برنامه ريزي ارتباطي به عنوان يكي از مهم ترين مباني فكري در زمينه طرح مباحث اجتماعي، فرهنگي در زمينه شهرسازي پرداخته شود. اين تحقيق در پي پاسخ به اين سوالات است: رويكرد برنامه ريزي ارتباطي در سير تكويني نظريه هاي شهرسازي از چه جايگاهي برخوردار بوده و اصول و الزامات آن كدام است؟ نحوه عملكرد آن چگونه است و در وادي عمل با چه مشكلاتي مواجه شده است؟ با مطالعه نظريه هاي مطرح در برنامه ريزي شهري مي توان نتيجه گرفت كه ابعاد اجتماعي زندگي شهري در نظريه هاي برنامه ريزي شهري به ويژه در نظريه هاي نيمه نخست قرن بيستم كمتر مورد توجه بوده اند. توجه به مباحث اجتماعي از نيمه دوم قرن بيستم به طور جدي تري در نظريه هاي برنامه ريزي شهري گنجانده شده و در اواخر قرن گذشته به طور جد رويكرد ارتباطي در نظريه هاي برنامه ريزي شهري مورد توجه قرار گرفتند. اين رويكرد در حوزه نظري و عملي داراي نقاط قوت و ضعفي است كه به تفصيل در متن مقاله مورد مداقه قرار گرفته است.