زبان خصوصي از منظر ويتگنشتاين و گادامر

Wittgenstein and Gadamer on Private Language

در نظر ويتگشتاين متقدم چون زبان ماهيتي گزاره اي دارد و گزاره نيز ماهيتي تصويري، گزاره-هاي رياضي، اخلاقي، منطقي،‌ ديني، زيبايي شناختي و فلسفي بي‌معنايند. تنها زبان بامعنا، زبان واقع گويي است. اما در نظر ويتگنشتاين متاخر زبان واقع گويي تنها يكي از زبان هاي با معناست. زبان، پديده اي ذاتاً همگاني و اجتماعي است، نه خصوصي. گادامر نيز برآن است كه زبان هرگز خصوصي نيست. زبان ملك شخصي آدميان نيست. انسان ها به زبان تعلق دارند، نه زبان به انسان-ها. در مقاله ي حاضر قرار است، با گزارش سخنان ويتگنشتاين و گادامر، قرابت نگاه آن ها به زبان خصوصي روشن شود.

In early Wittgenstein view, philosophic, aesthetic, ethical, religious, logical statements are nonsense because language is propositional and its statements are pictorial. Meaningful statements (language) is, only, factual statement (speech based on facts), in late Wittgenstein, in contrast factual statements (speech based on facts) are only a kind of meaningful statements (a dialect). Language is, essentially, a social and universal phenomenon not private one. Gadamer, also, argues that was (or is) never private. It doesn’t belong to individuals, but vice versa, the individuals belong to it. Here it is intended to demonstrate similarity between two philosophers in detial.