بررسي رشد و همگرايي بهره وري كل عوامل توليد برنج در استان گيلان

Investigating Total Factor Productivity Growth and Convergence of Rice Production in Gilan Province

استان گيلان بيش از 35 درصد توليد و 42 درصد سطح زير كشت شلتوك در كشور را داراست. پژوهش حاضر به بررسي تغييرات بهره وري عوامل كل توليد و همگرايي اين تغييرات با استفاده از روش ناپارامتري تابع توليد مرزي در طي سال هاي زراعي 78-79 تا 84-85 در 16 شهرستان استان گيلان پرداخته است. نهاده هاي توليد شامل سطح زير كشت، بذر، نيروي كار، كود شيميايي و آب مصرفي در هر شهرستان طي سال هاي مورد مطالعه مي باشد. نتايج نشان داد شهرستان املش از بيشترين رشد بهره وري در دوره مورد مطالعه برخوردار بوده است. از سوي ديگر در سال زراعي 80-81 رشد بهره وري در استان گيلان بيش از ساير سال هاي مورد مطالعه مي باشد. آزمون هاي مربوط به همگرايي نشان داد كه تغييرات بهره وري كل عوامل توليد چه در كوتاه مدت و چه در بلند مدت در مناطق مختلف توليد يكسان است.

Gilan province has 35 percentages of Iran’s rice production and 42 percentages of rice acreages. Present study investigate Total Factor Productivity Changes and it’s convergence by using non-parametric frontier production function from farming year of 1999 to 2006 in 16 production region of Gilan province. Inputs include acreages, seed, labor, fertilizer and water that were used in rice production during investigated period. Results showed that Amlash region had the most productivity growth. On the other hand, in year of 2001 to 2002 the productivity growth in Gilan province was more than the rest of the years. The convergence tests showed that in both short and long term TFP changes was convergent.