ارزيابي روش بيوشيمي مولكولي براي تشخيص سل در مايع پلور از نمونه بيماران پلورال افيوژن

Biochemical Markers method for diagnostic of tuberculosis in the Pleural samples from Iranian patient

سابقه و هدف: پلورال افيوژن، در زمينه كثيري از بيماري ها رويت مي گردد كه دو گروه عمده آن، بد خيمي ها و سل مي باشند. در مطالعه حاضر به منظور بررسي سودمندي تشخيص اندازه گيري ايزو آدنوزين دي آميناز (ADA) و آنزيم هاي آن و اينترفرون گاما آزمون در مايع پلور با توجه به علل مختلف در جامعه ايران روي بيماران پلورال افيوژن انجام شد و مقايسه آن روي سه گروه بيماران سل افيوژني، بدخيمي ها و بيماران غير سلي انجام گرديد. مواد و روش ها: روش انجام مطالعه توصيفي- تحليلي و به صورت انتخاب 3 گروه با روش Cross-Sectional انجام گرديد. تعداد 103 بيمار مبتلا به پلورال افيوژن، سل و غير سلي مورد بررسي قرار گرفت. 60 نفر مرد و بقيه زن بودند در 46% از بيماران (45 بيمار) بر اساس تعريف مطالعه، سل پلور تشخيص داده شد. آدنوزين دي آميناز (ADA1)، ايزو آنزيم آدنوزين دي آميناز (ADA2) و غلظت اينترفرون گاما توسط برنامه هاي آناليزي و منحني ها تجزيه و تحليل شد. يافته ها: افزايش از هر سه شاخص آنزيمي بيماران سلي مشاهده شد، ولي در بيماران غير سلي اين افزايش تشخيص داده نشد. برش مقدار براي آدنوزين دي آميناز، ايزوآنزيم آدنوزين دي آميناز و اينترفرون گاما به ترتيب 40 ، 26 و 299 پيكو گرم بر ميلي ليتر بود. افزايش قابل توجهي در ميزان آنزيم هاي آدنوزين دي آميناز، ايزو آنزيم آدنوزين دي آميناز در بيماران سلي نسبت به بيماران با عفونت هاي بد خيمي نمايش داده شد. متوسط غلظت اينترفرون گاما در مايع پلور بيماران سلي 1514.2 پيكو گرم بر ميلي ليتر (931.2-2187.5 پيكو گرم بر ميلي ليتر) بود كه ده برابر بيشتر از مقدار متوسط از گروه ديگر از بيماران بود. تفاوت معني داري بين بيماران مبتلا به عفونت بدخيم و افراد بيمار غير سلي وجود داشت. نتيجه گيري: ADA ، ADA2 مايع پلور يك تست تشخيصي با حساسيت و اختصاصيت مناسب براي تشخيص التهاب پلوراي سلي مي باشد و اندازه گيري هر سه ماركر آنزيمي نشانگر عملكرد بالاي تشخيصي براي سل در بيماران مبتلا به سل پلور بوده و بالا بودن ميزان ADA بيش از 95% احتمال بيماري سل را تاييد مي نمايد.

Aim and Background. To compare the diagnostic efficiency of adenosine deaminase, isoenzyme adenosine deaminase-2 and concentration of interferon-? in patients with tuberculous pleural effusion. Materials and Methods. The prospective study was done on 114 patients who were divided into 3 groups: tuberculous, non-tuberculous infectious pleurisy, and malignant effusion. The adenosine deaminase, adenosine deaminase-2 and interferon-? were analyzed by receiver operating characteristic curves. Results. There was increase of all three markers in tuberculous pleural effusion but not in nontuberculous effusion. The cut-off values for adenosine deaminase, adenosine deaminase-2 and interferon-? were 40, 26 U/l. and 299 pg/ml respectively. Adenosine deaminase, adenosine deaminase-2 activities were significantly higher in tuberculous effusion than in malignant pleural effusion (more than 5 times) and in non-tuberculous infectious pleurisy (more than 4 times). The median of interferon-? concentration in pleural fluid of tuberculous patients was 1514.2 pg/ml (931.2-2187.5 pg/ml) which was 10 times more than the median values of other groups of patients. There was no significant difference between patients with malignant effusion and those with non-tuberculous pleural effusion. Conclusions. ADA and ADA2 in pleural is a marker for diagnostic of pleural effusion and all three markers had higher diagnostic yield for tuberculous effusion with 95% sensitivity