بررسي اثر بخشي برنامه آموزش آيين نامه راهنمايي ورانندگي كسب مهارتهاي نظري رانندگي در آموزشگاههاي تعليم رانندگي تهران بزرگ در سال 1385

آموزش ( Education ) بعنوان يك برنامه زير ساختي در هر جامعه محسوب مي گردد . در ترافيك نيز آموزش يكي از سه ضلع مثلث ترافيك بوده و تدوين برنامه آموزش آيين نامه راهنمايي ورانندگي مناسب و دقيق متناسب با نياز جامعه موجب ارتقا كيفيت آموزش و فرهنگ ترافيك و كاهش تصادفات رانندگي مي گردد . هدف از اين مقاله بررسي اثر بخشي برنامه آموزش آيين نامه راهنمايي ورانندگي به هنرجويان اخذ گواهينامه رانندگي در آموزشگاههاي تعليم رانندگي، احصا مشكلات موجود در برنامه مذكور ، شناخت عوامل موثر در كاهش يادگيري مهارت هاي نظري رانندگي و كنترل كيفيت آموزش و ارايه راهكارهاي مناسب براي بهبود و افزايش كيفيت آموزش آيين نامه و مهارت هاي نظري مي باشد . در اين مقاله با بكارگيري از روش توصيفي پيمايشي ، از روش نظر سنجي به منظور گردآوري اطلاعات و آمار استفاده گرديده است و با استفاده از اين اطلاعات ، عمده ترين دلايل ناكارآمدي اجراي برنامه آموزش آيين نامه راهنمايي و رانندگي طبقه بندي و به كمك آن راه كارهايي براي ارتقا كيفيت آموزش نظري ارايه گرديده است . همچنين سعي گرديده است تا راهكارهاي ارايه شده حتي الامكان قابل اجرا وسا زگار با شرايط برنامه هاي آموزشي مدرن درايران باشد، به طوري كه بتواند برنامه آموزش آيين نامه در آموزشگاههاي تعليم رانندگي را پوشش دهد .