ارزيابي و مقايسه روشهاي ايمني سنجي جاده بر اساس اطلاعات تصادفات و تداخلات ترافيك

تعدد و شدت تصادفات ترافيكي باعث نگراني جامعه مهندسين ترافيك شده است و آنها دنبال روشي دقيق و واقعي گرا براي مدل كردن جريان ترافيك و جلوگيري از تصادفات ترافيكي هستند. ارزيابي هاي ايمني ترافيك در سيستم هاي حمل و نقل به-منظور شناسايي محل هاي خطر و فاكتورهاي سببي و يا ارزيابي برنامه هاي ايمني جديد يا بررسي درستي سياست هاي اجرا شده در سيستم هاي حمل و نقل به كار مي روند. در اين مقاله مقايسه اي بين روشهاي متعارف ارزيابي ايمني جاده صورت مي گيرد و نقاط قوت و ضعف هر روش مطرح مي شود. تا چند دهه گذشته روش هاي ارزيابي ايمني يك راه بر اساس تاريخچه اطلاعات تصادف آن راه انجام مي گرفت. از آنجايي كه تصادفات وقايع كمياب، اتفاقي و در اكثر موارد وقايع مستقلي هستند، مشكل مي-شود در يك مقطع راه تعداد كافي تصادف را براي يك دوره زماني كوتاه (يك ماه يا حتي يك سال) به دست آورد. لذا براي آناليز ايمني، اطلاعات تصادفات چند ساله مورد استفاده قرار مي گيرد. روش ديگر ارزيابي ايمني كه استفاده از آن خيلي فراگير نيست، تكنيك هاي تداخل ترافيكي(TCT) مي باشد. مزيت استفاده از TCT در ارزيابي هاي ايمني، توانايي اين روش در آزمايش يا مطالعه يك استراتژي ايمني يا يك بهبود به كار رفته در تسهيلات جاده اي در مدت زمان نسبتاً كم در مقايسه با روش هاي متداول مبتني بر آمار تصادفات ترافيكي است. با وجود اين استفاده از TCT خيلي عموميت ندارد؛ شايد به علت نياز به منابع گسترده براي جمع آوري، استخراج و آناليز اطلاعات تداخل باشد. در نهايت در مورد ضرورت پيدا كردن روشهاي جايگزين براي ارزيابي ايمني جاده اي بحث مي شود.