برنامه ريزي حمل و نقل عمومي پايدار در شهرهاي متوسط: مطالعه ي موردي سازمان اتوبوسراني شهرستان بيرجند

سيستم حمل و نقل شهري به عنوان ارتباط دهنده فضا و فعاليت در يك نظام شهري محسوب مي گردد. حمل و نقل همگاني بخشي اساسي از اين سيستم مي باشد كه افزايش كارايي آن نقشي كليدي در بهبود عملكرد حمل و نقل شهري ايفا مي نمايد. بهبود مطلوبيت حمل و نقل همگاني به خصوص سيستم اتوبوسراني نه تنها از طريق ايجاد زير ساختها مانند خطوط اختصاصي و مسيرهاي ويژه ناوگان پيشرفته و ايستگاه هاي متناسب با انها امكان پذير است بلكه با استفاده از برخي راهكارهاي مديريتي و بدون صرف بودجه اي چشمگير مي توان توانمندي سيستم اتوبوسراني را ارتقا داد. در اين مقاله ابتدا مباحث نظري حمل و نقل وسپس وضع موجود سيستم اتوبوسراني شهر بيرجند شامل ناوگان و شبكه مورد بررسي قرار مي گيرد و شاخص هايي به منظور ارزيابي كيفيت سرويس دهي سيستم اتوبوسراني اين شهر متناظر با مشكلات موجود و ميزان آشنايي پرسنل سازمان اتوبوسراني با آن مشكلات، معرفي مي شوند. برخي از اطلاعات مربوط به طرح جامع حمل و نقل بيرجندكه در سال1378 توسط سازمان ترافيك مشهد اجرا شده، مي باشد. سپس نتايج داده هاي حاصل از نظر سنجي كه با استفاده از پرسشنامه هاي توصيفي كه در دو گروه مسيولين و رانندگان صورت گرفت، مورد تجزيه و تحليل قرار مي گيرند، در نهايت با استفاده از نتايج اين تحقيق راهكارهايي كلي مرتبط با سيستم جمع آوري كرايه، ارتقاي سيستم اتوبوسها، اطلاع رساني عمومي و بهبود ترافيك ارايه مي گردد