تاثير اسپلينت دورسال مچ دست بر سندرم تونل كارپال بر اساس مطالعه هدايت عصب حركتي مدين

The effect of a new dorsal wrist splinting on carpal tunnel syndrome based on the median motor nerve conduction measurements

چكيده مقدمه: سندرم تونل كارپال يكي از شايع‌ترين نوروپاتي‌هاي اندام فوقاني است كه در اثر گير افتادن عصب مدين در مچ ايجاد مي‌شود. در اين تحقيق به بررسي نوع جديدي از اسپيلنت (اسپيلنت دورسال مچ دست) در مقايسه با نوع مرسوم (اسپيلنت پالمار) بر اساس پارامترهاي الكترودياگنوزيس پرداخته شد. مواد و روش‌ها: به منظور انجام يك مطالعه نيمه تجربي از نوع كارآزمايي باليني قبل و بعد، 22 بيمار زن مبتلا به (CTS) Carpal tunnel syndrome خفيف يا متوسط مورد ارزيابي قرار گرفتند. بيماران مبتلا به CTS درمان نشده كه با انجام آزمون‌هاي الكترودياگنوزتيك، مبتلا به نوع خفيف يا متوسط مشخص شدند و به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. يك گروه (12 نفر)، اسپيلنت دورسال مچ دست و گروه ديگر (10 نفر) اسپيلنت پالمار مچ دست (هر دو در وضعيت نوترال مچ) دريافت نمودند و يك بار قبل از مداخله درماني و بار ديگر به فاصله زماني 4 هفته پس از مداخله درماني، مورد ارزيابي توسط آزمون‌هاي الكترودياگنوزتيك قرار گرفتند. متغيرهاي مورد بررسي شامل تاخير هدايت حركتي ديستال عصب مدين، آمپليتود و سرعت هدايت عصب حركتي بود. به منظور آناليز داده‌هاي مطالعه از آزمون‌هاي Kolmogorov–Smirnov، t-test مستقل و زوج شده استفاده شد. يافته‌ها: نتايج به دست آمده نشان داد كه پارامترهاي هدايت عصب حركتي مدين در هر دو گروه پالمار و دورسال پس از مداخله 4 هفته‌اي تغيير قابل ملاحظه‌اي در جهت بهبود داشته است (05/0 < P). همچنين مقايسه پارامترهاي الكترودياگنوزيس حركتي بين دو گروه پس از 4 هفته اختلاف معني‌داري را نشان ندادند (05/0 < P). نتيجه‎گيري: مطالعه حاضر نشان داد كه به لحاظ علايم الكترودياگنوزيس حركتي عصب مدين، هر دو اسپلينت دورسال مچ دست و اسپلينت كوكاپ مرسوم در بهبود سندرم تونل كارپال تاثير مثبت دارند. كليد واژه‌ها: سندرم تونل كارپال، اسپيلنت دورسال مچ، سرعت هدايت عصبي.

Abstract Introduction: Carpal tunnel syndrome (CTS) is one of the most common entrapment neuropathies of upper extremity. This study compared the efficacy of a new dorsal wrist splinting versus commonly prescribed palmar splinting in CTS (both in neutral position) and evaluated the value of the motor nerve conduction measurement as a prognostic indicator for CTS. Materials and Methods: This was a single blind Randomized control trial study which was carried out in 22 idiopathic CTS patients. Participants were randomly assigned into two groups: Dorsal Splint group (N = 12) and palmar splint group (N = 10). Subjects in both groups wore these two kinds of splints for 4 weeks. Motor conduction pertaining to median nerve was evaluated in two different points of time: at the beginning of study for determining the baseline and at 4 weeks follow-up. Kolmogorov–Smirnov test, independent t-test and paired t-test were used for statistical analysis of data. Analyses were conducted with SPSS16. Results: After four weeks, median nerve motor distal latency and conduction velocity improved significantly in both groups (P < 0.05). There was no significant difference between the two groups due to motor electro physiologic improvement. Conclusion: Four weeks after initiation of study, significant electro physiologic improvement was observed in both study groups. Comparing the efficacy of the two treatment methods, it became evident that motor neurophysiologic improvement was equal with both splints in neutral position of wrist. Keywords: Carpal tunnel syndrome, Splinting, Nerve conduction study