مقايسه رشد، بقا و توليد نهايي ميگوي سفيد هندي در سيستم پرورش تك گونه‌اي و توام با ميگوي ببري سبز در منطقه تياب هرمزگان

(Compare the growth, survival and total production of Fenneropenaeus indicus in mono and biculture systems with Fenneropenaeus semisulcatus in Tiab area (Hormozgan province

اين پژوهش با هدف بررسي ميزان رشد، بقا و توليد نهايي ميگوي سفيد هندي در سيستم پرورش تك گونه اي و توام با ميگوي ببري سبز اجرا شد. اين طرح در مزرعه پرورش ميگوي پرشيان پران واقع در منطقه تياب جنوبي استان هرمزگان در سال 1382 انجام گرفت. بدين منظور شش استخر 5/0 هكتاري از مزرعه انتخاب گرديده كه در سه استخر آن پرورش تك گونه‌اي ميگوي سفيد هندي و در 3 استخر ديگر پرورش توام ميگوي سفيد هندي و ببري سبز انجام گرديد. به طوري كه استخرهاي تحت تيمار، پس از آماده ‌سازي، آبگيري و غني سازي گرديدند و ذخيره سازي بچه ميگو در‌آنها بر اساس 18 قطعه در متر مربع با سن پانزده روز(PL15) و در كشت توام نيز به همين صورت و با نسبت 80 : 20 (20 درصد ميگوي ببري سبز و 80 درصد ميگوي سفيد هندي) انجام گرفت. تغذيه بر اساس احتياجات آن در مراحل مختلف سني ، وزني و شرايط محيطي با استفاده از غذاي كنسانتره وارداتي صورت گرفت. نمونه‌برداري از ميگوها در طي دوره پرورش براي زيست سنجي و برآورد ميانگين وزن و محاسبه جيره غذايي روزانه و ارزيابي مديريت اعمال شده همزمان با اندازه‌گيري و ثبت برخي از پارامترهاي محيطي آب هر 14-10 روز يكبار انجام شد. نتايـج نشـان داد كـه ميانگين رشد وزني ميگوي سفيد هندي در كشت توام، در برداشت نهايي به ميزان 02/1 ± 51/13 گرم و در كشت تك گونه‌اي به ميزان 34/0 ± 44/ 11 گرم بدست آمده كه از ميزان بالاتري برخوردار گرديده كه آناليز واريانس داده‌ها نيز اختلاف معني‌داري در سطح اعتماد 95 درصد نشان داده است (05/0 P < ). ميانگين ميزان توليد نهايي ميگوي سفيد هندي در تيمار كشت توام و كشت تك‌ گونه‌اي به ترتيب به ميزان 1042 و 1666 كيلوگرم در هكتار بدست آمد، همچنين بر اساس نتايج حاصله ميانگين ميزان بقا در كشت تك گونه‌اي 81 درصـد و در كـشت تـوام 54 درصد بـدست آمـده كه از لحاظ آماري اختلاف معني‌دار بود (05/0 P < ). اين امر مي تواند ناشي از عدم بكارگيري غذاي اختصاصي ميگوي ببري سبز در كشت توام باشد كه علاوه بر خارج شدن غذا از دسترس ميگو و افزايش هزينه توليد منجر به ايجاد شرايط استرس زاي محيطي گرديده كه در نهايت موجب كاهش بقا ميگو شده است.

This study was performed of one on the farms in Tiab Area Hormozgan province in 2004. In this research to obtain aims used two treatments (one for each species) and 3 replicats. postlarvaes were stocked at a density 18 ind/m2 with rate 20% fenneropenaeus semisulcatus and 80% fenneropenaeus indicus. Shrimp were fed by imported pellet on the basis of standard feeding table. In order to obtain the growth rate and calculation of daily feeding, shrimp became biometry twice a month. Some of the physicochemical factors such as pH, dissolved oxygen and salinity were measured twice a month too. Results revealed that mean weight of fenneropeneaeus indicus were about 13.51 ±1.02 gr and 11.44 ± 0.34 gr respectively for biculture and monoculture systems and the diference was significant (P < 0.05) Final production of fenneropeneaeus indicus were 1042 kg/ha and 1666 kg/ha respectively in biculture and monoculture systems and diference was significant (P < 0.05). Also Survival rate of shrimp were 81% in monoculture systems and 54% biculture system. The most important reason for the low production and low survival of shrimp in biculture system that is we didn’t use the especial food for fenneropenaeus semisulcatus. This kind of shrimp couldn’t use the food and the unused the food changed to waste mater that has caused the bad environmental condition and decreasing of survival rate and final production.