اثر تمرينات همزمان كششي عضلات پلانتار فلكسور و قدرتي عضله پهن مايل داخلي بر بيماران مبتلا به سندرم درد كشككي راني

The Effect of Concurrent Plantar Flexor Stretching and VMO Strengthening in Female Patients with Patellofemoral Pain Syndrome

سندرم درد كشككي راني، يكي از ناهنجاري هاي آناتوميكي است كه موجب بروز نوعي درد جلو زانو مي شود و يكي از شايع ترين مشكلات مفصل زانو به شمار مي رود. ضعف عضله پهن مايل داخلي و كوتاهي عضلات پلانتار فلكسور، از جمله مهم-ترين دلايل ذكرشده براي اين بيماري است، از اين رو هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثر تمرينات همزمان كششي عضلات پلانتار فلكسور و قدرتي عضله پهن مايل داخلي بر سندرم درد كشككي راني بود. به اين منظور 30 نفر از زنان مبتلا به سندرم درد كشككي راني (سن 5/3 ±4/38 سال، وزن 9/2 ±5/70 كيلوگرم) به‌عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه مساوي تجربي و كنترل قرار گرفتند. گروه تجربي به مدت 8 هفته علاوه بر درمان هاي معمول پزشكي، تمرينات همزمان كششي عضلات پلانتار فلكسور و قدرتي عضله پهن مايل داخلي و گروه كنترل تنها درمان هاي معمول پزشكي را انجام دادند. از آزمودني ها قبل و بعد از دوره درماني، آزمون هاي درد، عملكرد و سفتي مفصل (WOMAC)، زاويه Q، دامنه حركتي دورسي فلكشن و اكستنشن زانو به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس براي اندازه‌هاي تكرارشده در سطح 05/0 > P تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد كه پس از 8 هفته درمان، ميانگين امتياز WOMAC نسبت به پيش آزمون در هر دو گروه به‌طور معناداري (05/0 > P) كاهش يافت. اين تغييرات در گروه تجربي بيشتر از گروه كنترل بود. ميانگين زاويه Q در هر دو گروه نسبت به پيش آزمون به‌صورت يكسان كاهش معناداري (05/0 > P) يافت. ميانگين دامنه حركتي دورسي فكلشن گروه تجربي نسبت به پيش آزمون و گروه كنترل افزايش معناداري (05/0 > P) يافت. ميانگين دامنه حركتي اكستنشن زانو در هر دو گروه نسبت به پيش‌آزمون افزايش يافت، اما گروه تجربي نسبت به گروه كنترل افزايش بيشتري نشان داد. براساس يافته‌هاي اين تحقيق مي توان گفت كه تمرينات همزمان كششي عضلات پلانتار فلكسور و قدرتي عضله پهن مايل داخلي موجب افزايش كارايي درمان و بهبود بيماران مبتلا به سندرم درد كشككي راني مي شود. از اين رو براي اين دسته از بيماران اين نوع تمرينات توصيه مي شود.

Patellofemoral pain syndrome (PFPS) is one of the anatomical abnormalities and one of the most common knee problems, which causes anterior knee pain. Vastus medialis oblique (VMO) weakness and contracture of plantar flexors are among the most important factors to cause this syndrome. The purpose of the present study was to investigate the effect of concurrent planter flexor stretching and VMO strengthening in females with PFPS. 30 females (age 38.4±3.48 years, weight 70.5±2.89 kg) with PFPS participated in this study. Participants were randomly assigned to control and experimental groups. Experimental group received common medical treatment in addition to eight weeks of concurrent plantar flexor stretching and VMO strengthening exercises, while control group received only common medical treatment. The WOMAC questionnaire was administered to assess pain, physical dysfunction and stiffness. Also, range of motion of dorsiflexion, knee extension and Q angle were measured before and after the treatment. ANOVA with repeated measures was administered to analyze the data (P < 0.05). The results after eight weeks of treatment showed a significant decrease in WOMAC score in both groups (compared to pretest) while the experimental group showed greater improvement. In the experimental group, range of motion of dorsiflexion increased significantly after eight weeks (P < 0.05) (compared to pretest and control group). Also, Q angle decreased significantly in both groups (compared to pretest). Range of motion of knee extension increased significantly in both groups (compared to pretest) while experimental group gained more range of motion than control group. It can be concluded that concurrent planter flexor stretching and VMO strengthening may increase the efficiency of treatment of patients with PFPS.