بررسي فراواني اختلالهاي همبود و تاثير آن بر پاسخ به درمان متيل فنيديت در كودكان مبتلا به ADHD

Frequency of comorbid disorders and their impact on response to methylphenidate treatment in children with ADHD

سابقه و هدف: اختلال نارسايي توجه‌/فزون‌كنشي (Attention Deficit Hyperactivity Disorder, ADHD) يك اختلال عصبي ‌رفتاري شايع در كودكان بوده كه كنش‌وري-رواني اجتماعي كودك را در زمينه‌هاي مختلف تحصيلي، اجتماعي و خانوادگي تحت تاثير قرار مي دهد. اختلالهاي روان‌پزشكي زيادي به صورت همبود با اين اختلال، وجود دارند كه سبب افزايش شدت مشكلات بعدي در اين كودكان مي شود. هدف اين پژوهش، تعيين تاثير وجود اختلالهاي همبود بر پاسخ به درمان متيل فنيديت در كودكان مبتلا به ADHD بود. مواد و روشها: پژوهش حاضر در گام اول، يك پژوهش توصيفي و در مرحله دوم، يك كار‌آزمايي باليني بود. تعداد 50 نفر از كودكان سنين 12- 6 سال، مبتلا به ADHD كه به كلينيك روان‌پزشكي كودك و نوجوان دكتر شيخ مشهد مراجعه كردند، از طريق نمونه‌گيري به روش پذيرش متوالي انتخاب شدند. تشخيص اختلال ADHDو اختلالهاي روان‌پزشكي همبود، بر اساس معيارهاي تشخيصي DSM-IV-TR و نيز استفاده از آزمون تشخيصي K-SADS با استفاده از مصاحبه باليني، توسط فوق تخصص روان‌پزشك كودك و نوجوان انجام شد. پس از اخذ رضايت از مادران، با توجه به وزن و سن كودك، دوز مناسبي از داروي متيل فنيديت براي آنان شروع شد و به مدت 4 هفته ادامه يافت. قبل از شروع درمان، فهرست ADHD-RS توسط مادر بيمار تكميل و سپس بعد از 4 هفته، براي بررسي اثر درمان، آزمون مجدداً توسط مادر تكميل شد. ميزان بهبودي و پاسخ‌دهي، بر مبناي قضاوت باليني روان‌پزشك و آزمونها انجام شد. تحليل داده هاي اين پژوهش، توسط آزمونهاي مك‌نمار و كاي دو، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 انجام شد. يافته‌ها: از 50 بيمار مبتلا به اين اختلال، 60 درصد به درمان پاسخ خوب دادند. همچنين نتايج، حاكي از آن بود كه 72 درصد از آزمودنيها، حداقل داراي يك اختلال همبود بودند كه از اين تعداد، اختلالهاي اضطرابي با 58 درصد، اختلالهاي ايذايي با 54 درصد، اختلالهاي تيك با 12 درصد و اختلالهاي دفع با 10 درصد، بيشترين ميزان همبودي را با اختلال ADHD نشان دادند. كودكان ADHD بدون اختلال همبود، در مقايسه با كودكان ADHD با اختلالهاي همبود، به درمان متيل فنيديت، بسيار بهتر پاسخ دادند (05/0p < ). در بررسي ميزان پاسخ‌دهي به اين درمان در هر يك از اختلالهاي همبود با ADHD، نتايج نشان داد كه در اختلال اضطرابي و اختلال ايذايي، بين دو گروه پاسخ‌ده خوب و ضعيف، تفاوت معني‌داري وجود داشت (05/0p < ‌) و در اختلال تيك و اختلال دفع، اين تفاوت معني‌دار نبود (05/0p > ) و نيز بين سن، جنسيت و نوع اختلالADHD، در دو گروه با و بدون اختلالهاي همبود، با توجه به پاسخ‌دهي به درمان، تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (05/0p > ‌). نتيجه‌گيري: وجود اختلالهاي روان‌پزشكي همبود با ADHD‌، منجر به تغيير پاسخ‌دهي به درمان متيل فنيديت شده و ميزان پاسخ‌دهي به اين نوع درمان دارويي را كاهش مي دهد. همچنين پاسخ به اين نوع درمان، ممكن است وابسته به نوع اختلال همبود باشد.

Background and Aim: Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) is a common neurobehavioral disorder that affects the educational, social and familial functions of children. ADHD has many comorbid psychiatric disorders which increase the future problems in these children. This study aimed to evaluate the effect of comorbid psychiatric disorders on the response to Methylphenidate in children with ADHD. Materials and Methods: This study was a descriptive research in the first step and a clinical trial, in the second step. Fifty children with ADHD (aged 6 to 12) referred to child psychiatry clinic of Sheikh Hospital were recruited in the study through consecutive sampling. The diagnosis of ADHD and comorbid psychiatric disorders were made by a board certified child psychiatrist based on DSM-IV-TR criteria via the clinical interview and Kiddie-Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia (K-SADS). After obtaining informed consent from mothers Methylphenidate was started based on their age and weight and continued for four weeks. ADHD Rating Scale was completed by mothers before starting the medication and after four weeks. The level of improvement and treatment response was estimated based on test results and clinical judgment of psychiatrist. Statistical analysis was done by McNemar and chi square tests using SPSS version 19. Results: 60% of total 50 patients with the disorder had a good response to treatment. 72% of children with ADHD had at least one comorbid psychiatric disorder. The most common comorbidities were: Anxiety disorders in 58%, Disruptive behavior disorders in 54%, Tic disorders in 12 % and elimination disorders in 10% of children. Children with ADHD without any comorbidity had better treatment response than children with comorbidities (p < 0.05). In evaluation of treatment response in each comorbidities, there were significant differences between children with good and poor response in anxiety and disruptive behavior disorders (p < 0.05). These differences were not significant in tic and elimination disorders (p > 0.05). Regarding treatment response, there was no significant difference between age, sex, and subtype of ADHD in children with and without comorbidities (p > 0.05). ‍Conclusion: Presence of ADHD psychiatric comorbidities leads to changes in response to Methylphenidate and reduces the treatment response. Response to this treatment may be related to the type of comorbidities.