چالش‌هاي آموزش پزشكان در برنامه پيشگيري و كنترل ديابت

Challenges of Physicians’ Training Program on Diabetes Prevention and Control

مقدمه: حدود يك دهه است كه پيشگيري و كنترل ديابت در زمره اولويت‌هاي نظام سلامت كشور قرار گرفته است و همزمان دوره‌هاي آموزشي براي مجريان برنامه، طراحي و اجرا شده است. مطالعه حاضر با هدف توصيف وضعيت آموزش پزشكان عمومي مراقبت‌كننده از بيماران تحت پوشش برنامه كشوري پيشگيري و كنترل ديابت طراحي و اجرا شده است. روش‌ها: مطالعه حاضر يك تحليل كيفي محتوا از نوع مرسوم بوده است. داده‌ها با انجام مصاحبه‌هاي بدون ساختار با هشت نفر از برنامه‌ريزان مديريت ديابت در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي و مسوولان بهداشت و درمان استان اصفهان، و شش نفر از پزشكان عمومي شاغل در واحدها و مراكز ديابت اين استان انجام شد. مشاهدات و يادداشت‌هاي متعدد در عرصه، اسناد و مدارك موجود و يادداشت‌هاي فني، ديگر منابع جمع‌آوري داده را تشكيل دادند. از تحليل دست نوشته‌ها، واحدهاي معنايي،كد‌ها، مقوله‌ها و تم‌هاي اصلي به دست آمد. براي اعتبار نتايج از تلفيق منابع و روش‌هاي جمع‌آوري داده، مشاهدات مستمر در عرصه، بازنگري متعدد فرايند تحليل توسط پژوهشگر و تيم تحقيق استفاده شد. نتايج: يافته‌هاي حاصل از آناليز كيفي داده‌ها منجر به ظهور سه تم و شش زير تم شامل 1)آموزش فاقد ساختار، با زير تم‌هاي عدم استمرار آموزش اوليه پزشكان جديد‌الورود و فقدان بازآموزي، 2) صلاحيت ناكافي پزشك، با زير تم‌هاي دانش ناكافي و عدم موفقيت در جلب اعتماد بيمار و همكار و 3) موانع اثربخشي آموزش، با زيرتم‌هاي چالش‌هاي برنامه‌ريزي و نظارت ناكافي بر فرايند آموزش پزشك گرديد نتيجه‌گيري: علي‌رغم اهميت نقش پزشكان مراكز بهداشتي درماني در مديريت ديابت، نتايج مطالعه حاضر نشان دادكه آموزش اين پزشكان با كاستي‌هاي قابل توجهي روبرو است.

Introduction: Diabetes Prevention and Control has become among the nationʹs health system priorities in recent decade. Meanwhile, educational programs for executives have been designed and implemented. Tha aim of this study was to describe the situation of training of general practitioners who care diabetiv patients under National Diabetes Prevention and Control Program. Methods: This study is a qualitative content analysis (the conventional type). Data gathering was done through unstructured interviews with eight of diabetes management planners in the Ministry of Health and Medical Education as well as officials of the health system in Isfahan, and six general practitioners working in diabetes centers in Isfahan province. Observations and several field notes as well as existing records, documents, and technical notes were other sources of data collection. After manuscript analysis, meaning units, codes, categories, and key themes were achieved. The strategies for results validation included triangulation of data collection sources and methods, continuous observations in the field, and supervision and review of the analysis process by research team. Results: Three major themes and six sub-themes were emerged through qualitative data analysis. Major themes were (1) unstructured education including sub-themes of lack of continuous primary training among freshmen and lack of retraining for physicians; (2) inadequate physicianʹs competence including sub-themes of inadequate knowledge, and lack of success in earning patients and colleaguesʹ trust; (3) barriers to effective education including sub-themes of planning-related challenges, inadequate supervision on physician training process. Conclusion: Despite the importance of physician roles in diabetes management in health care centers, findings showed their education is faced with significant shortcomings.