ساقي نامه‌ي نظامي گنجه‌اي و تعداد واقعي ابيات آن

The Analysis of Nezâmi Ganjeʹʹeʹʹs Sâghinâmeh and the Real Number of itʹʹs Verses

ساقي‌نامه يكي از گونه‌هاي شعر پارسي است كه بيشتر در قالب مثنوي و در بحر متقارب مثمّن محذوف سروده شده است و شاعر در آن با مخاطب قرار دادن ساقي و مغنّي دليل فرا خواندن آن‌ها را بازگو مي‌كند. هدف پژوهش حاضر، بررسي ساقي‌نامه‌ي نظامي گنجه‌اي است. در اين راستا ضمن بررسي دلايل فرا خواندن ساقي، تصاوير مورد استفاده‌ي شاعر از مي و مي‌گساري، تعداد واقعي ابيات ساقي‌نامه و مغنّي‌نامه‌ي نظامي و انگيزه‌ي او از سرايش اين‌گونه شعر مورد بررسي قرار مي‌گيرد. تكنيك مطالعه در اين مقاله تحليل محتوا ست و مطالب و شواهد مورد نظر به شيوه‌ي كتاب خانه‌اي و سند كاوي گردآوري شده است، نتيجه نشان مي‌دهد با اين بررسي مي‌توان به درك درست‌تر از ساقي‌نامه‌ي نظامي دست يافت.

Sâghinâmeh (bacchanalian verse) is one of the varieties of Persian poetry which has been mostly composed in the form of mathnawi and in bahre motaghâreb mothamman mahzoof, and the poet while addressing sâghi (cupbearer) and the moghanni (singer), he recounts the reasons why he summons them. The aim of the present research is to analyze Nezâmi Ganjeʹeʹs Sâghinâmeh in which the reasons for summoning sâghi (cupbearer), the poetʹs images about wine and drinking it, the real number of verses in Nezâmiʹs Sâghinâmeh and moghanninâmeh and his motive for composing this kind of poetry will be discussed. The method of study in this paper is the analysis of content, and its supporting evidence has been collected via library research and text analysis. The results demonstrate that it is probable to achieve better understanding of Nezâmiʹs Sâghinâmeh through this analysis.