شناخت ماهيت «تكلّم» و اثر آن بر آموزش زبان

توانمنديهاي زباني و ارتباطي عوامل كسب مهارت «تكلم» در آموزش زبان هستند. با نگاهي به اين مهارت زباني ميتوانيم از سه زاويه آن را واكاوي كنيم: بُعد فيزيكي كه شامل حركات اندامهاي مجراي صوتي؛ مانند لب، زبان، حلق، . . . و اندامهاي غيرصوتي نظير حركات بدن، دست، سر، چشم و غيره است؛ بعد مفهومي كه دربرگيرنده اهداف گوينده و معناي بافتهاي زباني و غيرزباني است؛ بعد پردازشي كه وابسته به كاركرد مغز است. مغز انسان با استفاده از دانش ذخيره شده خود و بررسي نوع، موقعيت و حالت مخاطب و خود متكلم علايمي مناسب را به اندامهاي انتقال پيام ارسال ميكند. مقاله حاضر « تكلم » را مورد تجزيه و تحليل قرار ميدهد تا به نتيجه اي دقيق از ماهيت و تعريف اين مهارت زباني دست يافته و براي تهيه كنندگان مطالب درسي، مبناي اصولي و علمي اين مهارت را ترسيم كند.

Lingual abilities and communicative competence are some of the factor for acquiring “Speech” skill in learning of language. By casting a glance at this lingual skill, we may investigate into this skill from three different angles: Physical dimension that includes movements of organs in vocal chords such as lip, tongue, and pharynx etc and non- vocalic organs such as movements by body, hand, head, eye and the like; conceptual dimension that comprises speaker’s goals and meaning of lingual and non- lingual textures; and processing dimension that depends on brain performance. Using its stored knowledge and by examining of type, situation and state of audience and the speaker as well, human’s brain may transmit appropriate signals to message-transferring organs. The present paper analyzes on speech in order to obtain an accurate result from nature and definition of this lingual skill and to portray a principal and scientific basis of the given skill for those practitioners, who provide textbooks.