نياز سنجي آموزشي بهورزان شاغل در خانه‌هاي بهداشت شبكه‌هاي بهداشت و درمان استان اصفهان

Training Needs Assessment of Health Care Providers (Behvarzan) Working in Health Networks in Isfahan Province

مقدمه: بررسي و شناخت نياز‌هاي آموزشي پيش‌نياز يك سيستم آموزشي موفق است معمولاً اين اقدام اولين گام در برنامه‌ريزي آموزشي و در واقع نخستين عامل ايجاد و تضمين اثربخشي برنامه‌هاي آموزش و بهسازي نيروهاي ماهر و متخصص است. در نظام بهداشت و درمان كشور اولين رده نيروي انساني در صف مقدم ارايه مراقبت‌هاي بهداشتي درماني در روستاها بهورزان هستند‌، لذا نياز به تعيين اولويت براي برنامه‌ريزي و اجراي دوره‌ها مورد نياز آموزشي براي اين رده احساس مي‌شد. روش‌ها: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي(نيازسنجي) در جمعيت 1621 نفري از بهورزان شاغل در خانه‌هاي بهداشت، مديران و مربيان مراكز آموزش بهورزي شهرستان و كارشناسان ستاد شبكه‌هاي بهداشت و درمان شهرستان و استان اصفهان به روش سرشماري است كه در آن داده‌ها با استفاده از الگوها و تكنيك‌هاي توافق‌سنجي گردآوري شد. ابزار جمع‌آوري داده‌ها پرسشنامه با سوالات باز است كه روايي آن از طريق مشورت با متخصصين تاييد و پايايي آن از طريق دو نيمه كردن و محاسبه آلفا كرونباخ 76 درصد به دست آمد. نتايج: بيشترين اولويت نياز آموزش مورد توافق در شبكه‌ها از ديدگاه گروه هدف به ترتيب مربوط به: آموزش سلامت و مهارت‌هاي زندگي، بيماري‌هاي غيرواگير، بيماري‌هاي واگير، تغذيه و دارو، بهداشت محيط، بهداشت حرفه‌اي، بهداشت دهان و دندان بوده است. نتيجه‌گيري: بين نظرات كارشناسان ستادي، مربيان و بهورزان در مورد نياز‌هاي آموزشي بهورزان توافق زيادي ديده نمي‌شود، اين موضوع مي‌تواند ناشي از ضعف در همكاري درون‌بخشي و كار تيمي در شبكه‌ها باشد كه نتوانسته است ديدگاه مشتركي را در بين اين سه گروه ايجاد نمايد و ازطرفي ساختار شبكه به گونه‌اي است كه نظرات آموزش‌گيرندگان (بهورزان)، ناظرين (كارشناسان شبكه) و مربيان بهورزي (آموزش‌دهندگان) در برنامه‌ريزي و آموزش بهورزان لحاظ نمي‌شود و هرچه شبكه از نظر تعداد واحدها و كارشناسان و مربيان و بهورزان بزرگتر باشد اختلاف نظر بيشتر است.

Introduction: Community needs are constantly changing and identifying training needs required for a successful education system is often the first step in planning training courses which indeed ensures effectiveness of training programs. In Iranʹs health system , Behvarzan are at the forefront of health care provision; therefore, a need for setting priorities for planning and implementing necessary training courses for this group was felt. Methods: This is a descriptive study on a population of 1621 health care providers(behvars), managers, instructors, and experts working in Isfahan health networks. Sampling method wash census. Data collection was done using consensus model. A questionnaire with open-ended questions was used for collecting data. The reliability was confirmed by experts and the validity was confirmed through Cronbachʹs alpha (76%). Results: The highest priority training needs were identified in these fields: health and life skills, non-communicable diseases, communicable diseases, nutrition and medicine, environmental health, occupational health, oral health care. Conclusion: There was not much consensus among experts, instructors and health care providers(behvars)about training needs of health care workers. This could be due to low intra-organizational interactions. Also the network structure is so that the views of training recipients (workers), observers (network experts) health care providers, and teachers (instructors)are not taken into account for the planning of training courses. Vastness of the health network could also be another explanation.