تاثير ريختن مجدد بر آزادسازي عناصر نوعي آلياژ بر پايه فلز (Base metal)

Effect of re-casting on release of elements from one base metal alloy

چكيده مقدمه: سميت آلياژهاي دندان‌پزشكي به تركيب آن آلياژ و عناصري كه آزاد مي‌كنند، بستگي دارد. كه اين موضوع خود ممكن است تحت تاثير عمل ريكستنيگ آلياژ قرار گيرد. هدف از اين پژوهش، ارزيابي تاثير ريختگي مجدد در آزاد‌سازي عناصر آلياژ بيس متال نوع Verabond بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي- آزمايشگاهي آلياژ Verabond مورد بررسي قرار گرفت. ابتدا الگوهاي مومي مكعب مستطيلي در ابعاد ( mm4/1×13×11) تهيه شدند و سپس ديسك‌هاي آلياژ ( mm4/1×13×11) با تركيب صد در صد آلياژ تازه، 50 درصد ريختگي و 50 درصد ريختگي مجدد، صد در صد ريختگي مجدد تهيه شدند و سپس ديسك‌هاي آلياژ همانند شرايط كلينيكي اتمام و پرداخت شد پاليش شده و در اتوكلاو استريل شد. هر نمونه در دماي 37 درجه سانتي‌گراد داخل بزاق مصنوعي به مدت 72 ساعت نگهداري شد. سپس نمونه‌ها از داخل بزاق خارج گرديد و براي اندازه‌گيري به وسيله دستگاه اسپكتروفتومتري اتميك ابزوربشن جهت بررسي عناصر فلزي آزاد فرستاده شد و نتايج به وسيله آزمون‌هاي آناليز واريانس يك طرفه و آزمون تكميل كننده Tukey مورد بررسي قرار گرفتند (05/0 = ?). يافته‌ها: در سه تركيب تهيه شده از آلياژ Verabond آزمون نشان دهنده اختلاف معني‌داري بين گروه ريختگي و ريختگي مجدد بود. آزادسازي عناصر به ترتيب تيتانيوم، نيكل، آلومينيوم و كروم در روش ريختگي مجدد به صورت معني‌داري بيشتر از روش ريختگي بود. (05/0p value < ) عناصر برليوم، موليبدن و كبالت پايين‌تر از حد تشخيص دستگاه اسپكتروفتومتري بودند. نتيجه‌‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه انجام عمل ريختگي مجدد باعث افزايش آزادسازي عناصر آلياژ مي‌شود و بهتر است از انجام عمل ريختگي مجدد اجتناب شود. كليد واژه‌ها: بزاق مصنوعي، اسپكتروفتومتري اتميك، روش ريختگي دنداني.

Abstract Introduction: Toxicity of dental alloys depends on their composition and element release, which may, in turn, be affected by re-casting of the alloy. The aim of this study was to evaluate the effect of re-casting on the release of elements from Verabond base metal alloy. Materials and Methods: In this laboratory study Verabond base metal alloy was evaluated. At first cubic wax patterns measuring 11×13×1.4 mm were prepared. Then alloy disks were cast as follows: 100% new alloy; 50% new with 50% re-cast alloy; and 100% re-cast alloy. Each alloy specimen was finished and polished under simulated clinical conditions and sterilized in an autoclave. Each specimen was conditioned in artificial saliva at 37°C for 72 hours. The specimens were retrieved from artificial saliva and release of elements from the alloys was investigated by Atomic Absorption Spectrophotometry. Data was analyzed by one-way ANOVA and a post hoc Tukey test (? = 0.05). Results: ANOVA revealed significant differences between the cast and re-cast Verabond groups; release of titanium, nickel, aluminum and chloride were respectively higher in recast alloys compared to cast alloys (p value < 0.05). The amounts of Be, Mo, Co were not quantified by spectrophotometry due to their low concentrations. Conclusion: Based on the results of the present study, re-casting of alloys significantly increases the release of elements. Therefore, re-casting of alloys should be avoided. Key words: Artificial saliva, Atomic Emission spectrophotometry, Dental casting alloy.