تامّلي در نظريه علامه طباطبايي در مفهوم امامت در آيه ابتلا

A Reflection on Allameh Tabatabaiiʹʹs View on the Concept of Imamate in the Verse of Affliction

«امام» در لغت به معناي پيشوا و رييس است كه در قرآن كريم به دفعات به كار رفته و آيه ابتلا از جمله موارد آن است. از ديرباز نظرياتي گوناگون درباره مفهوم امام در اين آيه ارايه شده است كه نظريه علّامه طباطبايي در نوع خود به لحاظ روش‌شناسي تفسيري بي‌مانند است. آنچه در اين نوشتار مي‌آيد نقد و بررسي ديدگاه ايشان درباره مفهوم امام در آيه ابتلاست. نويسنده، در نقد و بررسي ديدگاه ايشان از روش تفسيري قرآن به قرآن و نيز تكيه بر روايات معتبر و رسيده از امامان معصوم? استفاده مي‌كند. بر اساس مهم‌ترين يافته‌هاي اين تحقيق، ديدگاه ايشان اگرچه مورد پذيرش مفسّران ديگري نيز قرار گرفته است، همراه با ابهاماتي است كه در نظريه ايشان، پاسخ به آنها ديده نمي‌شود.

The term "Imam" literally meaning leader and head, is referred to in many Qur’anic verses, one of which is the verse of affliction. Different ideas have for long been mooted about the meaning of Imam in the verse of affliction, but because of his use of the interpretative method the late ʹAllameh Tabatabaiiʹs view is considered unique. The present paper elaborates and comments his on the way he interprets "Imam" in the verse of affliction. The author uses the method of interpreting the Quran by the Qur’an relying on authentic traditions from the Fourteen Infallibles in his analytical study of Tabatabaii’s view. The main finding of this research indicates that, although Tabatabaii’s view is accepted by other commentators, it has some ambiguities which have not been resolved.