سمبوليسم از نظر هگل و سنت‌گرايان

The Relation between "Enjoyment and Felicity" from the Perspective of Epicuruse and Mulla-Sadra

گيورگ فردريش ويلهلم هگل، آخرين فيلسوف بزرگ و رسمي دوران تجدد، بر مبناي منطق ديالك‌تيكي خويش از يك سو و الهام از اقانيم سه گانه مسيحيت از سوي ديگر اما بيشتر متكي بر ثنويت‌انگاري، مقوله‌گرايي و تاريخي نگري دوران تجدد، هنر را به ادوار تاريخي سمبوليك، كلاسيك، و رومانتيك تقسيم‌بندي كرده ‌است. سمبليك دوران فرو‌دستي روح در برابر ماده، كلاسيك دوران برابري، و رومانتيك دوران فرادستي روح و فروپاشي ماده لحاظ شده است. وجه رمزي هنر سمبوليك ناشي از مقام انتزاع، تجرد و اطلاق روح و عدم تعيّن در ذات صورت و عدم تحقق هويت انضمامي است. آنچه هگل از بيان ناپذيري و ظهور و رمز و كنايه بمثابه خصوصيت اصلي هنر سمبوليسم ياد مي‌كند نزد سنت‌گرايان با رويكردي كاملاً مغاير يعني توحيد امر مطلق، و جهان پديداري خصوصيت اصيل هنر سمبوليسم تلقي مي‌شود و زبان رمز و كنايه را به زبان رسمي سنت و دين و هنر ارتقا مي‌بخشد. ميان عالم برون و درون تطابق و تناظري كامل برقرار است. وجه كنايي هنر ناشي از تجلي امر مطلق و نامتناهي در صورت مقيد و متناهي است. رمز در نظام صوري بيان يك علامت و قرارداد نيست، بلكه مطابق قانون تكويني، حقيقت رمز پيوند حقيقي عوالم و مراتب مختلف وجود است، و صورت در نظام محسوسات معادل حقيقت در نظام معقولات تلقي مي‌شود.

Georg Wilhelm Friedrich Hegel, the last official and great and philosopher of the modernity period, has divided art into three historical eras: symbolic, classic, and romantic ages. This division is based on his dialectical logic on the one hand, and is inspired from the three essences of Christianity on the other hand; and it is mostly based on dualism, categoricism and historicism of the period of modernity. The symbolic era is the age of insignificance of soul compared with material, classic is the age of equality of the both, and romantic is the age of superiority of soul and breakup of material. The allusive aspect of the symbolic art is due to soulʹs abstraction and absoluteness and indeterminacy of its essence and non-materialization of the concrete identity. Hegel considers inexplicability and appearance and allusion and symbol as the main characteristics of symbolic art; but the traditionalists have a completely different approach and consider unity of the absolute matter and the visible world as the main characteristics of symbolic art, and makes the allusive and symbolic language as the formal language of tradition and religion and art. There is a complete correspondence and conformity between the world inside and the world outside; and the symbolic aspect of art is due to the manifestation of the absolute and infinite being in a conditional and finite form. In the nominal language, allusion does not identify a sign or an agreement rather the reality of allusion, according to the genetic rule, is the real connection of different worlds and the different degrees of being; and form in the order of sensuous is equivalent with reality in the order of rationality. Key expressions: artistic piece, symbolism, classicism, romanticism, form, meaning, soul, material, the absolute matter, visible, abstraction, supplementary, being, allusion.