قصه ها و حكايات مثنوي در خوانش شالوده شكنانه مولوي

Tales and Anecdotes of Mathnavi according to the Deconstructive Reading of Mowlavi

مثنوي متني است قاعده گريز و ساختارشكن كه در سطوح مختلفِ صوري، زباني، روايي و معنايي، ساختارهاي ذهني و زباني خواننده و پيش فرض هاي متعارف و مقبول او را برهم مي ريزد. اولين نكته اي كه در برخورد با جهان قصه هاي مثنوي توجه مخاطب را جلب مي‌كند، ساختار نوآيين قصه‌هاست. اين مقاله پس از نگاهي اجمالي به شالوده شكني، ضمن مقايسه متن اصلي قصه ها و حكايات مثنوي با ماخذ آنها، بدون توجه به گريزها و گسست هاي راوي، به واكاوي و تبيين خوانش شالوده شكنانه مولوي از قصه ها مي‌پردازد و در تحليل چهار حكايت مثنوي، زدوده-ها و افزوده هاي مولوي و محورهاي خوانش او از قصه ها را استخراج مي نمايد. در افق ديد مولوي همه اشيا، اعيان و امور هستي در پيوند با امر متعالي و خالق هستي معنا و اعتبار مي يابند. در اين چشم انداز به نحوي از انحا، در لايه هاي عيان و نهان و ماحصل قصه‌ها، يكي از وابسته ها و ملحقات مفهومي جهان بيني مولوي رخ مي نمايد، مفاهيمي چون حركت، فروريزي قطعيت ها، وقوع ناممكن ها و... كه بسترساز خوانش متفاوت قصه ها و سبب زايش و پويايي معنا شده‌است.