سكـوت در تراكتاتـوس

Silence in Tractatus

ويتگنشتاين در دوران نخست فلسفي خويش به تيوري تصويري معنا قايل بود. مطابق با اين آموزه دلالت‌شناسانه،‌ تنها درباره جهان پيرامون و هر آنچه متعلق به حوزه علوم تجربي است مي‌توان سخنان معنادار گفت. بيرون از اين قلمرو كه مشتمل بر اخلاق، فلسفه،‌ دين و رياضيات و... مي‌باشد نمي‌توان سخن معناداري بر زبان جاري ساخت؛ چرا كه اين امور متعلق به حوزه ناگفتني‌هاست. بنابر راي او، مسيله اصلي فلسفه عبارت است از نشان دادن مرز ميان امور گفتني و ناگفتني: از آنچه نمي‌توان درباره‌اش سخن گفت بايد به سكوت گذشت. در اين مقاله نظريه در ابتدا تصويري معنا توضيح داده شده است. در ادامه، با مد نظر قرار دادن فقره پاياني رساله منطقي - فلسفي، چهار تلقي از مفهوم سكوت كه در اين فقره مورد بحث قرار گرفته، تحت عناوين سكوت خنثي، سكوت سلبي، سكوت عرفاني و سكوت درماني مورد بحث واقع شده است.

Abstract: Wittgenstein subscribed to picture theory of meaning in Tractatus Logico-Philosophicus. According to this theory, we are only allowed to talk about state of affairs and whatever belongs to natural science meaningfully. Beyond natural sciences which consist of ethics, logic, religion, mathematics…nothing can be said, semantically speaking. According to Wittgenstein, the main task of philosophy is to clarify the distinction between saying and showing: What cannot be talked about, we must pass over in silence. In this article, firstly, picture theory of meaning is explained. Secondly, different accounts of the very idea of silence which is cited in the last section of Tractatus Logico-Philosophicus are presented as follow: neutral silence, negative silence, mystical silence and therapeutic silence.