صلاحيت انحصاري

Exclusive Competence

منظور از صلاحيت انحصاري آن است كه فقط مرجعي كه داراي چنين صلاحيتي مي‌باشد، مي‌تواند به موضوعات داخل در صلاحيت انحصاري خود رسيدگي نمايد. بحث صلاحيت انحصاري در رابطه با مراجع قضايي حقوقي مطرح مي‌گردد. بنابراين، هدف از طرح قواعد صلاحيت انحصاري، كاربرد آن‌ها در رابطه با مراجع قضايي غير حقوقي، مانند دادگاه‌هاي كيفري و يا مراجع غير قضايي، مانند مراجع اداري نمي‌باشد. صلاحيت انحصاري از صلاحيت ذاتي نيز متفاوت مي‌باشد. در واقع ممنوعيت ناشي از اعمال صلاحيت ذاتي محدود به مقطع طرح دعوا مي‌باشد، اما پس از طي اين مقطع، صلاحيت ذاتي مانع طرح دعوا به عنوان دفاع يا ايراد يا به صورت طاري نمي‌گردند. در واقع، دادگاه رسيدگي كننده به دعواي اصلي مي‌تواند به دعاويي كه به عنوان دفاع يا ايراد يا به صورت طاري مطرح مي‌گردند رسيدگي نمايد، هر چند كه از لحاظ نوع مرجع در صلاحيت ذاتي آن نباشد، مگر آنكه اين دعاوي در صلاحيت انحصاري مرجعي در همان صنف و درجه باشد

The exclusive character of a jurisdiction means that other jurisdictions could not acknowledge the matters which are attributed to that jurisdiction by law. The exclusive jurisdiction is only related to civil jurisdictions. Consequently, the exclusive competence of penal or administrative jurisdictions may not be discussed. Additionally, the attribution competence is distinguished from the exclusive competence. In fact, the forbiddance resulting from the attribution competence is limited to commencement of an action, but after this phase, the attribution competence of a jurisdiction may not impede other jurisdictions to accept the incidental matters and defensive remedies. In fact, a jurisdiction, before which an action is brought as an exception, could accept this action, even if this action is out of its attribution competence. In contrast, such a jurisdiction, could not accept these actions, if they are within exclusive competence of other jurisdictions.