متن‌هاي ضد مانوي (فارسي ميانه زردشتي)

Anti-Manichean Texts (Zoroastrian middle Persian)

دين مانوي در زمان ساسانيان، كه در ايران حكومتي ديني برپا كرده بودند، گسترش يافت. امّا بزرگان دين زردشتي، كه حكومت پادشاهان ساساني را نيز تحت تاثير خود قرار داده بودند، با اين دين سر به مخالفت برداشتند و سرانجام ماني را محاكمه و اعدام كردند و دينش را از ايران برانداختند. اين مخالفت ها و ضديّت ها در پاره اي از متن هاي پهلوي و پازند، ازجمله متن پازند شكند گمانيك، كتيبه هاي كردير و متن پهلوي دينكرد سوم بازتاب يافته است. در اين مقاله ابتدا به معرفي اين متن ها پرداخته شده، بخش هايي از آنها ذكر و از نظر محتوايي بررسي و با آموزه هاي مانوي مقايسه شده است.

Manichaean religion became popularised in a religious regime, which in fact was governed by Mub?d?n –Zoroastrian priests. These priests disagreed with Mani and his teachings and at last killed him and destroyed his religion in Iran. These disagreements and antipathies with Mani and his teachings are reverberated in some Pahlavi texts: Dinkard and ?ekand Gum?nikViz?r. In this article Dinkard III,Kerdirʹs Inscriptions and a part of P?zand ?ekumd Gum?n?kare studied in comparison with Manichaean texts and Manis teachings.