تنها صداست كه مي‌ماند

It is only the Sound that remains

از همان آغاز چاپ اولين مجموعه شعر در سال 1331 تا پايان زندگي 32 ساله در سال 1345 فرخ‌زاد با زبان و ابزار بياني خاص خود شعر گفت. با كلام، لغات و تركيباتي خاص كه توانست به كمك آن‌ها دنيايي متفاوت را در جامعه كهنه‌گرا و مرد محور ادبيات ايران بتصوير بكشد. در نگاهي به تاريخ ادبيات فارسي، اندك نوشته‌هاي محتاطانه زنان را مي‌بينيم كه بازگو كننده محدوديت سنتي و ممنوعيت بياني آن‌ها باشد چرا كه نظام قراردادي ديرينه، مرد را قوي، منطقي، حاكم و سخن‌دان، و زن را مطيع، غيرمنطقي و ساكت مي‌خواست. نماد زن خوب، «فرشته خانه» بود. فرمان‌بردار و بردبار كه تمام وجود خود را در خانه نثار كند. شاعر شعر «تنها صداست كه مي‌ماند» جاي زنان خلاق و انديش‌مند را در عرصه فرهنگ و هنر خالي مي‌بيند و با ادعاي «چرا توقف كنم» به مبارزه مي‌پردازد. مسلم است كه جامعه مردگراي آن زمان پذيراي چنان راه غيرمرسوم، هنجارشكني زباني، صراحت بياني، صداقت كلام از جانب زن نبود اما در فضاي جديد شعري فرخزاد، زن ايراني خود را در دنيايي ديگر يافت كه مي‌توانست در مقابل سنت‌هاي قراردادي و كهنه جامعه مقاومت كرده و براي بيان هويت مستقل خود مبارزه كند.

Since the very beginning of the first edition of her poetry collection in 1331, till the end of her thirty two years of life in 1345, Farokhzad wrote poetry with her own style of expression and language. With her particular use of diction, and unique imagery, she could depict a different world in an old- fashioned, male-oriented society which dominated the Persian Literature. A look upon the history of Persian Literature reveals that one seldom encounters conservative writings of women commenting on the traditional restrictions with no rights to express their views since the old conventional system regarded man as strong, logical, ruler, and speaker, yet woman as obedient, illogical, and silent. The symbol of a good woman was “an angel in the house” submissive, and patient who totally sacrificed herself at home. In this poem, Farokhzad finds empty the place of creative, thinking women in the domain of Art and Culture, and with such claim as “why should I stop” begins her struggle. Obviously such male- oriented society at that time could not accept such non-conventional ways, norm violated language, bold expressions, and truthful diction coming from a woman but Forough, the Iranian woman created a new atmosphere where she could resist the conventional traditions of society and fight for expressing her independent identity.