طالبي، سراينده شوق‌نامه (تصحيح نسخه خطّي شوق‌نامه و گوينده آن)

Talebi, the composer of Shoughnameh

«طالبي» گوينده سده دهم هجري قمري كه پارسي و تازي، نيك مي‌دانسته، در تاريخ 947 هـ.ق، به نظم «شوق‌نامه محمّدي» در قالبِ مثنوي مبادرت ورزيده و در سال 949 هـ.ق آن را در مكّه معظّمه به پايان رسانده است. استنساخ اين نسخه منحصر به فرد، به خطّ نستعليقِ متوسط با قلم كاتبي به نام «ساقي بن سليمان»، در سال 950 هـ.ق به انجام رسيده است. «طالبي» در «شوق نامه»، داستان سفر روحانيِ بلوقيا ـ پادشاه مصر ـ را به قصد زيارت حضرت ختمي مرتبت (ص) در 4941 بيت سروده است. بن مايه اين داستان، حديثِ «اشتياق» است و «آرزومندي». «شوق نامه» ضمن تاثير بسيار از مثنوي مولانا و گلشن توحيد شاهدي، از نظر ساختار، شباهت زيادي به مصيبت‌نامه عطّار دارد، هر چند در بيان مسايلِ ديني و اخلاقي، لحن او همانند سنايي غزنوي، لحني آموزنده و حكمي است.

Talebi, the composer of Shoughnameh Mohammadi in the tenth century A.H. , being fluent in both Farsi, and Arabic started this work in masnavi style in the year 947 A.H., and terminated it in the holy Makeh in 949 A.H. The transcription of this unique copy in a calligraphic style was made by a calligrapher, Saghi-Ibn Solieman in 950 A.H. Soughnameh is the account of the spiritual journey of Beloghia, the Egyptian king, on his way to the place of pilgrimage of Prophet Mohammad which was composed in 4941 lines. The basic theme of this story is the longing and enthusiasm for reaching the Prophet’s sanctuary. Being largely under the influence of Masnavi Moulana, and Golshan Touhidi written by Shahedi, yet in terms of structure, Shoughnameh bears a lot of resemblance to Attar’s Mosibatnameh. Nevertheless, in expressing religious and moral issues, its tone like that of Sanaei Ghaznavi becomes more instructive and domineering.