تجدد و نوگرايي در شعر شاعران نوكلاسيك مصر

modernism in the poetry of neo- classical egyptian poets

شاعران نِوُكلاسيك مصر نخستين شاعراني بودند كه توانستند در دوره نهضت ادب عربي شعر را از آفاتي كه در عصر انحطاط گريبان گير آن بود رهايي بخشيده و آن را در مسير اصلي حركت خود قرار دهند. در اين مقاله سعي برآن شده است تا سه شاعر مشهور نوُكلاسيك (بارودي و شوقي و حافظ ابراهيم) كه نشانه هاي نوگرايي و تجديد در شعر ايشان بيش از ديگر شاعرانِ اين مكتب نمود پيدا كرده است مورد بررسي و ارزيابي قرار گيرند. اين شاعران راه را بر آرايه هاي متكلفانه «بديعي» بستند و از ديگر سوي، مجال را براي جولان ابزارهاي «بياني»، باز نگاه داشتند و در عين اهتمام به متانت الفاظ و قوالب به پيروي از ادباي بزرگ دوره هاي شكوفايي و زرّين ادب عربي، از دست يازيدن به تجربه سبكي نوين و يا پرداختن به اغراضي تازه و نوپديد پروايي به خود راه ندادند.

Abstract The Egyptian Neoclassic poets were the first poets who could save poetry from the calamities befallen them during the age of decadence and put it back on the right course once more. In this article attempt is made to analyze the poetry of three well known Neoclassic poets, namely, Baroudi, Shawqi, and Hafez Ibrahim. Traces of modernism is more evident in their works than their contemporaries. While using the classical Arabic system of meter and rhyme, and also forms, the poets wrote to express new ideas and feelings unknown to the classicists.