مثنوي مولوي و نجوم

Masnavi Mowlavi and Astronomy

عنوان مقاله حاضر «مثنوي مولوي و نجوم» است. وقتي كه وضعيت علوم را در قرن هفتم و هشتم هجري مطالعه مي كنيم، متوجه پيش رفت و توسعه علوم عقلي و نجوم در كنار علوم نقلي مي شويم و در مي يابيم كه از بين ستارگان عرصه ادب فارسي، مولوي شاعر آفاق و انفس است. در اين پژوهش نيز مجالي فراهم آمده است تا با طريق استفاده مولانا از دانش نجوم، ابزار نجومي، پديده هاي جوّي، پيوستگي با اختران، سعد و نحس، افلاك، ستارگان و برج هاي دوازده گانه مثنوي و كاربرد آن ها در شعر او بيش تر آشنا شويم.

Studying the circumstances under which sciences in the 7th and 8th century A. H developed, one notices the improvement and development of logical sciences and astronomy alongside rhetorical sciences and one finds out that among the shining stars in the realm of Persian Literature, Mowlavi is the eternal poet of all times. This article familiarizes the reader with Mowlavi’s extrovert thoughts, astronomy, astronomical devices, atmospheric phenomena, siding with the stars, omen, sinister, heavens, stars and constellations in Masnavi.