پيوست‌ها و گسست‌هاي ساختاري در غزل مولانا

Structural consistencies and inconsistencies in Mowlana’s lyrical Ghazals

غزل مولانا در بلندايي است كه نقل و نه بعد از آن، نظيري برايش يافت نمي‌شود. شعري ساخت‌مندكه بر محور عمودي زبان قوام يافته و از طريق روايت‌گري و تمثيل‌گويي و پرورش استعاره به وحدت و انسجام رسيده است، اما استحكام غزل مولانا بر موسيقي استوار است، و اگرچه وحدت معنايي و موسيقايي دارد و مضمون‌هاي تخيلي و رنگارنگ، ولي نوعي گسست‌ در تار و پود زيرينش ديده مي‌شود. مقاله مي‌كوشد نشانه‌هايي از پيوست‌ها و گسست‌هاي ساختاري در غزل‌هاي او را بيابد.

Mowlana’s ghazal is at such heights that one cannot find anything like it neither before nor after his time. A structured poem, made rich in vertical arrangement, achieved unity and coherence through use of narration, allegory, and metaphor. However, the strength of Mowlana’s ghazal lies in music. Despite having unity of meaning and rhythm, imaginative colorful themes a kind of inconsistency is found underlying its texture. This article attempts to cast light on those instances.