ذاتي و عرضي در دين

The Essential and Accidental Elements in Religion

در اين مقاله، نخست به تعريف عرضي و ذاتي و بيان لوازم قول به تقسيم عناصر تشكيل‌دهنده دين به عرضي و ذاتي مي‌پردازيم و آن‌گاه نقض‌ها و نقدهاي اين ديدگاه را بيان، و در پايان معناي درستي را كه مي‌توان از عرضي و ذاتي در دين اراده كرد تبيين مي‌كنيم. نوشتار حاضر نقدي است درون‌ديني و برون‌ديني بر نظرات برخي از روشن‌فكران داخلي كه متاثر از فلسفه غرب و به‌ويژه مباحث هرمنوتيك فلسفي و هيستوريسيزم فلسفي‌اند. برپايه اين نگاه بسياري از آموزه‌هاي اصيل اسلام تاريخمند و زمانمند مي‌شوند و از گردونه اعتبار دايم بيرون مي‌روند. روش تحقيق در اين مقاله، تركيبي است از روش‌هاي تحليلي، عقلي و نقلي.

The present paper first deals with the definition of essential and accidental elements and explains the requisites of the idea of dividing the constituents of religion into accidental and essential. Then, it explains the refutations and criticisms directed to this viewpoint; and finally provides the true meaning, which religion adopts, for accidental and essential elements. This paper represents an intra-religious and extra-religious critique of the views of a number of domestic intellectuals who have been influenced by western philosophy, and philosophical hermeneutic subjects and philosophical historicism in particular. According to this viewpoint, most of Islamʹs genuine doctrines are regarded historical and time-bounded and lack permanent validity. The research uses a combination of analytical methods based on intellectual evidence and transmission.