بررسي مقدماتي نگرش، دانش و عملكرد آسيب‌شناسان گفتار و زبان شهر اصفهان نسبت به فعاليت مبتني بر شواهد

A primary study on the attitude, knowledge and behavior of speech and language pathologists toward evidence-based practice

چكيده مقدمه: فعاليت مبتني بر شواهد (Evidence based practice يا EBP) به تركيب تحقيقات با مهارت‌هاي باليني گفته مي‌شود كه در اين فرايند به نظرات مراجعه‌كنندگان هم توجه مي‌شود. در سال‌هاي اخير از آسيب‌شناسان گفتار و زبان انتظار مي‌رود كه بتوانند تصميم‌هاي باليني خود را با توجه به شواهد معتبر توجيه كنند. از اين رو هدف اين مطالعه بررسي نگرش، دانش و عملكرد آسيب‌شناسان گفتار و زبان از EBP و رابطه آن با متغيرهاي شخصي و درماني است. مواد و روش‌ها: اين مطالعه مقطعي، توصيفي- تحليلي و گذشته‌نگر است. در اين تحقيق 40 نفر از آسيب‌شناسان گفتار و زبان در دسترس شهر اصفهان به وسيله پرسش‌نامه‌ "بررسي ميزان نگرش و عملكرد نسبت به فعاليت مبتني بر شواهد" مورد ارزيابي قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون‌هاي آمار توصيفي كه شامل محاسبه درصد فراواني پاسخ‌هاي مختلف است، مورد بررسي قرار گرفت. براي آنالير داده‌ها از نرم‌افزار 16SPSS استفاده شد. يافته‌ها: 79 درصد از فارغ‌التحصيلان و دانشجويان مقاطع كارشناسي و كارشناسي ارشد نگرش مثبتي نسبت به EBP داشتند. 90 درصد شركت‌كنندگان در اين مطالعه پاسخ دادند كه هيچ گونه آموزشي در اين زمينه نداشتند. 32 درصد از آسيب‌شناسان گفتار و زبان بيان كردند كه به طور معمول كمتر از 2 مقاله در طي يك ماه ‌خواندند و 3/1 از پاسخ‌دهندگان نيز گزارش كردند كه كمتر از 2 بار در ماه از منابع براي تصميم‌گيري باليني استفاده نمودند. تنها نيمي از نمونه‌ها چه در خانه و چه در محل كار، به اطلاعات آنلاين دسترسي داشتند. نتيجه‎گيري: اين يافته‌ها، نياز به آموزش بيشتر EBP و ارايه راهكارهاي مناسب جهت افزايش كاربرد آن نشان داد. كليد واژه‌ها: آسيب‌شناسي گفتار و زبان، فعاليت مبتني بر شواهد، نگرش

Abstract Introduction: Evidence-based practice incorporates research into clinical skills along with recognizing and accepting client’s ideas. In recent years, speech and language pathologists have been expected to justify their clinical decision makings on the grounds of reliable evidence-based practices. The purpose of this study was to investigate speech-language pathologists’ attitude, knowledge and behavior toward evidence-based practice and its relationships with personal and interventional variants. Materials and Methods: In this cross-sectional, descriptive-analytic and retrospective study, 40 available speech and language pathologists in Isfahan were assessed via a checklist called “attitude, knowledge and behavior of speech and language pathologists toward evidence-based practice”. Results: The results showed that %79 of graduates and B.Sc. or M.Sc. students had positive attitude toward evidence-based practice. %90 of participants responded that they had not received any instruction on the subject. %32 of speech and language pathologists reported that they usually read less than 2 articles a month and one-third of respondents was found to use resource materials less than 2 times a month in order to make clinical decisions. Only half of the sample had online access to information either in home or in office. Conclusion: Study results show that there is a need for teaching evidence-based practice and providing appropriate strategies to increase its application. Keywords: Speech-language pathologists, Evidence-based practice, Attitude