بررسي و تحليل چيستي و چگونگي ظهور كهن الگوي آنيما و آنيموس در شعر طاهره صفارزاده

Analising the whatness and howeness of appearance of ancient models Anima and Animus in Tahereh Saffarzadehʹʹs poems

آنيما و آنيموس دو كهن الگوي بسيار مشهور در ادبيات فارسي هستند كه ابتدا توسط روان شناساني چون يونگ مطرح شدند. اين تصوير بارها توسط پژوهشگران در اشعار شاعران مختلف نمود يافته است. كهن الگوي آنيما نيمه زنانه در وجود مردان و آنيموس نيمه مردانه در وجود زنان است. اين كهن الگو تحت تاثير حضور مادر و پدر در وجود هر شخص شكل مي گيرد و تحت شرايط اجتماع و زندگي هر شخص مي تواند دچار تغيير و تحول شود. يگانگي با اين كهن الگو سبب نوعي تكامل خواهد شد. صفارزاده ناخودآگاه اين تصويرها را در اشكال مختلف در اشعار خود بروز داده است. شكل گيري اوليه اين تصوير در خانواده كاملاً مثبت است؛ اما در برخي شرايط نمود منفي اين كهن الگو نيز دريافت مي شود.

Anima and Animus are two ancient and very famous models in literature, which were first proposed by Psychologists like Jung. This image has been repeatedly presented by researchers out of the poems of different poets. The ancient pattern Anima is a semi female part of men and Animus is the semi male part of women. The formation of these ancient patterns is influenced by the mother and father and it may change depending on individual and social circumstances. A sense of oneness with the ancient model will lead in maturity of personality. Safarzadeh has unconsciously presented these images in his poems in different forms. The initial formation of the image in the family is very positive, but in some circumstances it may appear nagative.