تامّلي در شكل و فرم شعر صفّارزاده ‏ از منظر آشنايي‌زدايي

A Reflection on the shape andform of poetry from the perspectiveof Saffarzade.s Defamiliarization

‏«فرماليست‌ها به جاي بررسي محتواي يك اثر، بر فرم آن تاكيد داشتند و هرگز به اين مساله معتقد نبودند كه فرم وسيله بيان ‏محتوا است بلكه از نظر آنان محتوا، بستري را براي اعمال فرمي خاص پديد مي‌آورد». بر همين اساس، نگارنده در اين نوشتار بعد از ‏بيان مقدمه‌اي نظري در باره فرم، به بررسي عملياتي فرم اشعار صفّارزاده، به روش كتابخانه‌اي پرداخته است. اين تحقيق بر روي ‏دفاتر ديدار صبح، روشنگران راه، طنين در دلتا، مردان منحني و هفت سفر انجام گرفته است. صفّارزاده به روايت اشعارش، به فرم‌هاي ‏تازه يا تغيير فرم در اشعارش توجّه داشته و اين كار را بيشتر براي حفظ فرم ذهني يا دروني در پيش گرفته است. وي با اين روش ‏توانسته كلامش را از ريتم يكنواخت خارج كند و تازگي را به ارمغان آورد. در اشعارش بارزترين نوع ساخت، برش‌هاي درون مصراعي ‏و شعركانكريت است كه باعث ديداري شدن شعرش شده است.‏

Formalists focus in the forms rather than the content of a literary work they never belived that form is a medium to convey a given content, however, they consider the content as a bed for a specific form. The present writer, after having a theretical in troduction on form, studies the functional form of saffarzade,s poetry through a heuristic and library research. This article focuses on the books of Didar _ e sobh, Rowshan garan Rah (the illuminators of the path) Tarin dar Delta (An Echo in the Delt),Mardan _ e Monhani (the men of the cure) an Haft safar (seven trips). Soffar zade pays attention to the novel forms or their alternatives in her poetry. Through this tactic, she is able to save her poetry from monotony and refresh her pooms. The most concrete structure in her poems is hemi stich can which makes her poems picturesque.