نوجهاني‌شدن مجادله‌اي تيوريك؛ از انسان‌محوري به جهان‌محوري

نظريه‌پردازان روابط بين‌الملل به مفهوم جهاني‌شدن به‌صورت روابط بين‌المللي انديشيده‌اند بدون آنكه توجه داشته باشند كه دنياي جهاني‌شده صرفاً رابطه بين «انسان با انسان» نيست و رابطه بين «انسان با محيط» و«محيط با محيط» در فهم ما از جهاني‌شدن نيز حايز اهميت است. اين معضل آنجايي بيشتر رخ مي‌نمايد كه بدانيم به‌طوركلي در نگاه پژوهشگران به جهاني‌شدن، روندها و فرايندها داراي اشكال و محتواي ناقصي است كه به «فراگيرنمايي» مفاهيمي تبديل شده است كه آن را به‌عنوان جهاني‌شدن معنا مي‌كنيم. اين پژوهش ضمن بررسي و نقد نظريه‌هاي مرتبط با جهاني‌شدن و به‌ويژه نگاه متفكران علم روابط بين‌الملل به آن، نواقص، كاستي‌ها و تقليل‌گرايي‌هاي خودساخته را بررسي كرده و از برآيند چنين ديدگاهي به مفهومي نوين، تحت عنوان «نوجهاني‌شدن» دست مي‌يابد.

Theorists of international relations have conceived "globalization" as international relations without paying attention to the fact that the globalized world is not simply about "human-to human" and “human-to-environment" relations. “Environment -to-environment" relations are also important. This problem arises when we see that researchers’ views on globalization depend on defective processes used for generalizing some concepts known as globalization. This article, while reviewing theories related to globalization and especially the views of international relations thinkers on it, studies self–made defects, shortages and reductionism to explore a new concept titled "neo- globalization".