مدرنيته و نظريه روابط بين‌الملل

روابط بين‌الملل در مقام يك رشته دانشگاهي كه در سده بيستم، ظهور و توسعه يافته، غالباً در پي پاسخ به سوال‌ها و رسيدگي به دغدغه‌هايي بوده كه ريشه در تفكر و حيات مدرن بشر دارند. چيستي ريشه‌هاي جنگ و ناامني بين‌المللي و چگونگي برقراري صلح و امنيت بين‌المللي، مهم‌ترين سوال‌هايي هستند كه جريان اصلي و مسلط نظريه‌هاي روابط بين‌الملل در پي پاسخ به آنها بوده است. عقلانيت فايده‌گرايانه و گرايش به روش‌هاي علمي ـ اثباتي از ويژگي‌هاي كليدي نظريه‌هاي جريان اصلي هستند؛ ويژگي‌هايي كه عميقاً ريشه در مدرنيته دارند؛ ازاين‌رو، مفروضات مدرنيته در شكل‌گيري و قوام‌يابي تيوري روابط بين‌الملل نقشي بسيار تعيين‌كننده دارند. در دهه‌هاي اخير، طيف گسترده‌اي از محققان روابط بين‌الملل اين رويكرد غالب در نظريه روابط بين‌الملل را به چالش كشيده‌اند؛ درحالي‌كه برخي شامل پست‌مدرن‌ها به نسبي‌گرايي محض كشيده شده‌اند، گروه ديگري شامل هواداران نظريه انتقادي برآنند كه مي‌توان با بازبيني مدرنيته، قرايت اخلاقي‌تر و انساني‌تري از آن ارايه داد و نظريه روابط بين‌الملل را از عقلانيت فايده‌گرايانه و ابزاري به سمت عقلانيت اخلاق‌گرايانه و عدالت‌خواهانه سوق داد.

International relations, as an academic discipline which emerged and developed in the twentieth century, has sought to answer questions and address concerns originating from the modern thoughts and lives of human beings. This includes reasons for war and international insecurity as well as ways to establish peace and security, which are among the most important questions that mainstream theories of international relations have sought to answer. Utilitarian rationality and a tendency for scientific positivist methods are the main features of mainstream theories; these are deeply rooted in modernity. Therefore, modernityʹs assumptions have a determining role in the construction of international relations theory. During the last decades, a wide range of international relations scholars have challenged this dominant approach. While some thinkers such as post-modernists have adopted a pure relativism, others -including the advocates of critical theory - believe that it would be possible to propose a more moral and humanistic reading of modernity through a revision of its content; thereby shifting the theory of international relations from utilitarian rationality to a moral and justice–oriented rationality.