«داعي» شاعري گم‌نام درگستره ي ادب پارسي

Daa’ie unknown poet in Persian literature area

ركن‌الدين دعويدار قمي از شاعران ذواللسانين قرن ششم و اوايل قرن هفتم است. تخلّص وي در شعر «داعي»است.اصل ديوان داعي در دست نيست. تنها گزيده اي از ديوان پارسي و تازي او به جاي مانده كه اغلب به شكل «قصيده» و در مدح حاكمان سروده شده است. در اين جستار، تلاش نگارنده بر آن بوده است كه با معرفي و شناساندن ركن الدين دعويدار، نقاب از چهره اين شاعر گم‌نام بردارد و بيش از گذشته، عذوبت سخن و قدرت سخنوري او را نشان دهد. از ديگر سو كوشيده است با موشكافي اشعار و تدقيق در ديوان شاعر، پاره‌اي از زواياي نگرش دستگاه انديشه شاعر و جنبه‌هاي ادبي وعناصر معنوي چكامه‌هاي پارسي و تازي او را بنماياند.

Ruknuddin Daavidar-e-Ghomi was a sixth and early seventh-century bilingual poet, with the pen name of Daayee. His poetry collection is not fully available and only a selection of his Farsi and Arabic poetry collection remains today mostly in form of odes praising the rulers of the time. In the present study, the author attempts to reveal the genius of Ruknuddin Daavidar by further acquainting the reader with the poet; and demonstrating the power of his rhetoric, and the sweetness of his language. On the other hand, attempts have been made to carefully study the details of Ruknoddin’s verse and reveal some of the facets of his viewpoint and system of thought, as well as identify the literary features and spiritual elements in his Arabic and Farsi odes.