«شكواييه در شعر خاقاني»

Complaint in Khaghani’s Poetry

شكواييه گونه اي از ادبيات غنايي است كه در آن شاعر مي كوشد تا عامل رنج وآزردگي خاطر خود را براي مخاطب روشن كند. به طور كلي شكواييه را براساس موضوع مي توان به پنج دسته تقسيم كرد:1) شخصي 2) اجتماعي 3) فلسفي 4) سياسي 5) عرفاني. خاقاني از جمله شا عراني است كه غم و اندوه از جانمايه هاي شعر اوست.تقريباً مي توان گفت شكوه و شكايت در شعر او نمود خاصي يافته است. او در ديوان اشعارش كه شامل هفده هزار بيت است تقريباهزاربيت به شكوه و شكايت پرداخته يعني حدود 6 % ديوان خود را به اين موضوع اختصاص داده است.شكواييه عرفاني در شعر خاقاني اصلاً وجود ندارد و شكواييه سياسي كم‌ترين بسامد را داراست اما ديگر موضوعات، خود به شاخه هاي متنوع ديگري تقسيم مي‌شوند.در اين نوشتار به بررسي مقوله شكواييه وبازتاب آن در شعر خاقاني پرداخته مي شود.

Complaint is a kind of lyric poetry in which the poet tries to make the reader aware of what has made him/her suffer. Based on the subject, complain is generally divided into five categories: 1) Personal 2) Social 3) philosophical 4) Political 5) Mystical. Khaghani is among the poets whose poetry is deeply concerened with the motif of grief and sadness. One can almost say for sure that complaining has a particular function in his poetry. Of his 17000 lines, almost 1000 lines (about 6%) of his whole Divan has been devoted to this issue. His poetry is not concerened with mystical complaint at all, and political complaint has the lowest frequency, while other issues are, in turn, divided into various other subdivisions. This paper is concerened with complaint and its reflection in Khaghani’s poetry.