مختصري از مضامين نجوم در ديوان مجير

A Brief Study of Astronomy Themes in Mojir’s Divan

«مختصري از مضامين نجوم در ديوان مجير» عنوان مقاله‌اي است كه پيش رو داريد. وقتي كه وضعيت علوم را در ايران از ميانه‌ي قرن پنجم تا آغاز قرن هفتم مطالعه مي‌كنيم، با وجود همه ي موانع موجود، متوجّه پيشرفت و توسعه ي علوم عقلي،به ويژه نجوم، در كنار ساير دانش‌ها مي‌شويم و در مي‌يابيم كه بعد از خاقاني، شاگردش مجيرالدّين بيلقاني مجال يافته است تا كليّه‌ي دانش هاي زمان، به ويژه نجوم، ابزار نجومي، پديده هاي جوّي، سعد و نحس، افلاك، اختران و برج‌ها را در اشعار خود وارد و غذاي روح آفاق جويان را فراهم سازد، نگارنده نيز در راستاي يك طرح پژوهشي به نام«شرح قصايد ديوان مجيرالدّين بيلقاني» تلاش مي كند تا حجاب حقيقت را در رصدگاه اختران كنار زده و انديشه‌هاي برون گرايي شاعر را در كتابخانه‌ي چرخ او رصد نمايد.

When one studies the status of science in the mid-fifth century to the beginning of the seventh century, he/she spots, despite all the problems, the development of intellectual sciences, especially astronomy, along with other sciences. One can also realize that after Khaghani, his disciple, Mojir Al-Din Bylqany found an opportunity to include all the knowledge of time, especially astronomy, astronomical instruments, atmospheric phenomena, bliss and malevolent, spheres in his poems and provide all those who were seeking such things. This paper is an attempt to reveal what the poet’s thoughts and ideas are concerning astronomy and spheres.