تقابل سياق و اسباب نزول در تفسير آيه احصار

Contrast between context and Asbab al-Nuzul in interpreting the verse of Ehsar of the Holy Quran

اين پژوهش، مروري است بر ارتباط سياق و اسباب نزول؛ ارتباطي متقابل كه گاه به ترديد در يكي از اين دو قرينه منجر مي‌شود. اين نوشتار، به بررسي موقعيت سياق و اسباب نزول و رابطه اين دو در تفسير آيه احصار مي‌پردازد. در تعارض سياق و اسباب نزول آيه، گاه سياق منجر به ترديد در سبب نزول منقول براي آيه مي‌شود و گاه سبب نزول، باعث ترديد در برقراري سياق در آيه مي‌گردد. در آيه احصار، از زاويه‌اي كه ما به آيه نگريسته‌ايم، در سه مقطع، گمان تعارض اين دو قرينه وجود داشت كه در اين موارد، به دلايلي كه در متن مورد بحث قرار گرفته است، جانب اسباب نزول ترجيح داده مي‌شود. بديهي است كه پيش‌فرض اين گفتار آن است كه هر كدام از اين دو قرينه، به تنهايي حجّت هستند.

This paper is a review of the relation of Context and the reason of revealed verses of Quran (asbab Nuzul); a contrast relation that sometimes leads to the doubt in one of these two evidences. It particularly studies the status of context and asbab Nuzul and the relation of these two in interpreting the verse of Ehsar. Anyhow the authors believe that this issue will be open for further discussions. When the context of a verse and its Asbab Nuzul are conflicting, in some of the cases one causes the other to be vague. This matter can be found also in the verse of Ehsar. But as we have shown in the verse in question the side of Asbab Nuzul is of priority. Needless to say that in this paper we have supposed that both of these two evidences- i.e. Context of the verses and the reason of itʹs being revealed- are of authority.