سطح‌بندي پايداري توسعه روستايي با استفاده از فن تصميم‌گيري چند معياره برنامه‌ريزي توافقيCP (مطالعه موردي: روستاهاي شهرستان كميجان)

ايجاد سلسله مراتبي از سكونت‌گاه‌هاي روستايي با پيوند و كاركرد مطلوب همواره به عنوان يكي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي مسيولين و برنامه‌ريزان در عرصه توسعه روستايي بوده و مي‌باشد. اما اين در حالي است كه طي چند دهه اخير، نظام برنامه ريزي توسعه روستايي در كشور از روندي پايدار و منسجم برخوردار نبوده و فقدان رويكرد سيستمي و جامع و عدم توجه مسيولين به عوامل تاثيرگذار طبيعي،اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي به صورت هم‌زمان در برنامه‌هاي عمراني موجب شكل‌گيري نظام فضايي نامتعادل در عرصه‌هاي روستايي شده است. اصولا توجه به ابعاد و شاخص‌هاي پايداري به منظور سطح‌بندي سكونت‌گاه‌ها همراه با شناسايي وجوه اصلي ناپايداري مي‌تواند مرحله‌ي آغازين آسيب شناسي روستايي و طرح‌ريزي‌هاي اساسي جهت دست‌يابي سلسله مراتبي از سكونت‌گاه‌هاي روستايي با پيوند و كاركرد مطلوب باشد. هدف اين مقاله ارايه چارچوب و روشي‌مناسب و جامع جهت انتخاب شاخص‌ها و سنجش و ارزيابي ميزان پايداري به منظور سطح‌بندي سكونت‌گاه‌ها و دست‌يابي به نظام سلسله مراتبي متعادل در نواحي روستايي مي‌باشد. به‌همين دليل ابتدا به بيان ادبيات پايداري سنجش و ارزيابي آن پرداخته و سپس روش مورد نظر مقاله در سكونت‌گاه‌هاي روستايي شهرستان كميجان آزمون و معرفي گرديده است. جمع‌آوري داده‌ها از طريق پرسش‌نامه در حجم نمونه430نفر و تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آنتروپي شانون و تحليل چند معياره برنامه‌ريزي توافقي انجام شده است. از آن‌جايي كه هدف اصلي تحقيق ارزيابي پايداري توسعه به منظور سطح بندي در نواحي روستايي مي‌باشد، نتايج بدست آمده از گام‌هاي مختلف مدل برنامه‌ريزي توافقي نشان مي‌دهد كه از بين سكونت‌گاه‌هاي روستايي شهرستان كميجان، روستاهاي خنجين، امام درويشان، سمقاور و محمودآباد در سطوح بالا و روستاهاي سلوكلو، راستگردان، روشنايي و چالميان در سطوح پايين پايداري قرار گرفتند. با اين تفاسير آگاهي از وضعيت پايداري در نواحي روستايي و شناخت وضع موجود مي‌تواند نقش مهمي در ارتقاي مديريت و برنامه‌ريزي و تخصيص بهينه منابع جهت ايجاد سلسله مراتبي از سكونت‌گاه‌هاي روستايي با پيوند و كاركرد مطلوب داشته باشد.