پرسش‌هاي بي‌پاسخ پيرامون چالش‌هاي مديريت در كتابخانه‌ها

نظام دانشگاهي، به‌مفهوم نوين آن، در ايران پيشينه درازي ندارد. از اواخر دهه 1310 و بعد از تاسيس دانشگاه تهران، به‌منزله نخستين دانشگاه نوين در ايران، به‌تدريج دانشگاه‌هاي ديگري مانند دانشگاه تبريز و دانشگاه مشهد و دانشگاه اصفهان آغاز به‌كار كردند. دو موج ديگر تاسيس دانشگاه‌ها در ايران يكي از دهه 1340 و ديگري از دهه 1370 آغاز شد و طي آن تعداد دانشگاه‌هاي كشور افزايش يافت. اكنون در حوزه علوم پزشكي و غيرپزشكي بيش از 100 دانشگاه وجود دارد. افزون بر آنها، تعداد قابل توجهي از مراكز دانشگاه آزاد و دانشگاه پيام نور و موسسه‌هاي آموزش عالي آغاز به‌كار كرده‌اند كه روي‌هم‌رفته جامعه بزرگي را تشكيل مي‌دهند. بديهي است هر يك از اين دانشگاه‌ها و موسسه‌هاي آموزش عالي داراي زيرمجموعه‌اي شامل دانشكده‌هاي گوناگون هستند و باز بديهي است كه هر يك از اين دانشكده‌ها بايد داراي يك كتابخانه مناسب باشند. به‌جز دانشكده‌هاي داراي پيشينه ديرينه، بسياري از دانشكده‌هاي جديد و نيز موسسه‌هاي آموزشي از كتابخانه مناسبي برخوردار نيستند و يا در اصل، كتابخانه‌اي ندارند. بازديدهاي نگارنده كه طي ارزيابي رسمي از دانشگاه‌ها و موسسه‌هاي آموزش عالي در چهار سال گذشته صورت گرفته است حاكي از آن است كه بسياري از اين مراكز توجه كافي و بايسته به كتابخانه ندارند و جايگاهي براي آن قايل نيستند. فاصله كتابخانه آنها با استانداردها و شاخص‌هاي موجود كتابخانه‌هاي دانشگاهي بسيار زياد است. دلايل زيادي براي اين وضعيت نابسامان وجود دارد كه از گستره اين گفتار كوتاه بيرون است، اما نكته مهم، نگاه مديريتي ضعيف به كتابخانه‌ها در اين مراكز است