اولويت بندي بازسازي مناطق شهري تهران دربرابر زلزله به كمك مدل فازي وGIS

Evaluating Effective Criteria of Human and Physical Vulnerability of Tehran on Earthquake Condition

تعيين ميزان آسيب پذيري فيزيكي و انساني در برابر زلزله از اهميت بالايي برخوردار است و طبقه بندي واحدهاي مكاني شهري از نظر درجه ي آسيب پذيري در برابر زلزله، جهت شناسايي نواحي خطرناك امري ضروري به نظر مي رسد. در اين مقاله، آسيب پذيري انساني و پهنه بندي خطر زلزله شهر تهران، پس از تعيين شاخصهاي موثر در آسيب پذيري انساني، با استفاده از قوانين استنتاج فازي ومدل هايهم پوشاني فازي نقشه هاي معيار در GIS، تعيين گرديده است. پارامترهاي در نظر گرفته شده در آسيب پذيري انساني مناطق شهري تهران، شامل فاصله از گسل، فاصله از نزديكترين خيابان اصلي براي هر ناحيه، تراكم جمعيت در منطقه، تراكم جمعيت زير پنج سال، ميانگين تعداد واحدهاي ساختماني منطقه، فاصله از خطوط انتقال برق و در نهايت فاصله از ايستگاههاي سوخت رساني مي باشند. در اين تحقيق، با لحاظ نمودن فازي بودن مفهوم پارامترهاي فوق، استفاده از مدل فازي و روش Sugeno به عنوان يكي از روشهاي استنتاج فازي، بر روشهاي ديگر ترجيح داده شد. در مرحله بعد، نقشه آسيب پذيري انساني شهر تهران در مدل رستري با در نظرگرفتن پارامترهاي فوق، تعيين شده و سپس با بصري سازي، اولويت بازسازي مناطق مختلف شهر تهران، تعيين گرديد. نتايج بررسي ها نشان مي دهد اولويت بازسازي مناطق شمالي تهران بيش از ساير مناطق است.