مقايسه روش هاي مقابله با استرس در ورزشكاران رشته هاي انفرادي تيم هاي ملي ايران

هدف اين تحقيق مقايسه انواع روش هاي مقابله با استرس در ورزشكاران رشته هاي انفرادي تيم هاي ملي ايران و هم چنين، ورزشكاران زن و مرد در گروه هاي سني مختلف بود. روش نمونه گيري تمام شمار بود و از340 ورزشكار 23 رشته ورزشي در اردوي تيم هاي ملي كشور، 276 ورزشكار (81 درصد جامعه آماري) در تحقيق حاضر شركت كردند. ابزار اين تحقيق پرسشنامه استاندارد(cope-revised) بود كه مخصوص سنجش روش هاي مقابله با استرس ورزشكاران حرفه اي است. اين ابزار، 40سوال را در مقياس4 ارزشي ليكرت(ازهرگز=1تا هميشه= 4) در بر مي گرفت. ضمناً براي تجزيه و تحليل داده از آزمون هاي آماري فريدمن، ويلكاكسون، يومن ويتني و كروسكال واليس درسطح معني داري05/0 P?استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد كه ورزشكاران تيم هاي ملي به ترتيب از روش مقابله انطباق، رويارويي، خودتنبيهي، خودياري واجتناب استفاده مي كردند. با اين كه ورزشكاران بالاتر از 30سال، بيشتر از روش مقابله رويارويي و خودتنبيهي استفاده مي كردند، ولي تفاوت معني داري بين روش هاي مقابله ورزشكاران كم سابقه و باسابقه مشاهده نشد. به طور كلي روش مقابله با استرس مساله محور در كل ورزشكاران تيم هاي ملي انفرادي متداول تر از روش مقابله با استرس هيجان محور بود. هم چنين ورزشكاران مرد بيشتر از ورزشكاران زن از روش مقابله با استرس هيجان محور استفاده مي كردند.