تاثير تمرينات يوگا بر عوامل منتخب آمادگي جسماني بيماران مبتلا به ام اس

هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير تمرينات يوگا بر فاكتورهاي منتخب آمادگي جسماني بيماران مبتلا به ام اس بود. تعداد 30 زن مبتلا به بيماري ام اس كه در انجمن ام اس اصفهان عضويت داشته و نمره مكتبسه آنها از مقياس ناتواني جسماني كروتزگه(EDSS) از 1 تا 5 بودند، در اين پژوهش شركت كردند و بصورت تصادفي به دو گروه تجربي (15 نفر، قد: 8/3 ±4/159 سانتي متر، وزن: 3/11 ±1/59 كيلوگرم، سن: 9±1/31 سال) و كنترل (15 نفر، قد: 6/4±9/161سانتي متر، وزن: 4/10±5/59 كيلوگرم، سن:3/8± 7/35 سال) تقسيم شدند. در ابتداي تحقيق تست تعادل برگ، انعطاف پذيري (تست ولز)، استقامت عملكردي (6 دقيقه راه رفتن) و قدرت دست (دينامومتر دستي) بيماران ارزيابي شد، سپس گروه تجربي به مدت 12 هفته (هر هفته 2 جلسه در كلاس يوگا و يك جلسه در منزل) به تمرينات يوگا (زير نظر مربي) پرداختند و گروه كنترل صرفا فعاليت هاي روزمره ي خود را انجام دادند و بعد از 12 هفته از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. از آزمون تحليل واريانس جهت تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد كه ميزان تعادل گروه تجربي پس از دوماه تمرين يوگا بطور معناداري (05/0P < ) بهبود يافت (08/45 در مقابل 58/49)، اما در گروه كنترل تفاوت معناداري مشاهده نشد(05/0P > ). در خصوص انعطاف پذيري، تفاوت معناداري (05/0P < ) بين پيش و پس آزمون در گروه تجربي مشاهده شد(24/13 در مقابل 88/16 سانتيمتر) ، اما درگروه كنترل تفاوتي مشاهده نشد (05/0P > ). استقامت عملكردي بيماران گروه تجربي بطور معناداري(05/0P < ) افزايش پيدا كرد (17/353 در مقابل 08/412 متر) ، اما درگروه كنترل تفاوتي مشاهده نشد (05/0 P > ). تغييري در ميزان قدرت دست راست و چپ در گروه تجربي و كنترل بين پيش و پس آزمون مشاهده نشد(05/0P > ). به طور كلي مي توان نتيجه گرفت كه تمرينات يوگا موجب بهبود قابل ملاحظه اي در اين عوامل در مبتلايان به ام اس شده است. بنابراين با بهبود اين عوامل از طريق تمرينات يوگا مي توان در تسهيل كارهاي روزانه به آنها كمك كرد و از ناتوان شدن روزافزون و سريعتر بيماران جلوگيري نمود.