بررسي باستان‌شناختي ارتباطات سياسي و فرهنگي ايران و آسياي صغير در دوران هخامنشي

Archaeological Analysis of Political and Cultural Relations between Persia and Asia Minor in Achaemenid Period

يك نظام سياسي حاكم بر يك سرزمين براي اداره بهتر امور خود نياز به يك سري تقسيم‌بندي هاي فضاي سياسي و گماردن شخصي با اختيارات خاص بر اين واحدها دارد. اولين تجربه تقسيم فضاي سياسي در ايران به دوره حكومت هخامنشيان(330-550ق.م) بر مي گردد. در اين دوره داريوش بزرگ سازمان فضايي كشور را در بيست خشترپاون نشين تنظيم كرد كه يك خشترپاون از سوي حكومت مركزي بر آنجا حكومت مي كرد. شيوه حكومت سياسي هخامنشيان فدراتيو بود و نواحي مفتوحه با حفظ استقلال داخلي تابع حكومت مركزي بودند. از جمله مناطق تحت انقياد هخامنشيان كه تعدادي از خشترپاون نشين ها نيز در اين قسمت واقع شده بودند، آسياي صغير امروزي است. هدف از اين پژوهش، بررسي نمودهاي حكومت فدراليسم هخامنشي در خشترپاون نشين هاي آسياي صغير و نحوه تقسيم‌بندي آنها براساس سياست هاي دستگاه اداري هخامنشي است.

A political system dominated on a country to have a better manage on its affairs, needs an administrative division of political spaces, and putting a governer with special powers on these units. The First experience administrative division of political space, backs to Achaemenid period (330-550 BC). In this period, Darius the Great, organized the spatial structure of the country into twenty satrapies and appointed a satrap from the central government on the rule of satrapies. Achaemenid political governance method was Federation and Conquered areas with having their autonomy, were submissive of central government. One of conquered area was Asia Minor (Modern Turkey) that some of Achaemenid satrapies were located there. The purpose of this study is reviewing aspects of Achaemenid federal rule in Asia Minors satrapies and how to classify them according to Achaemenid administration policy.