دريدا و واسازي استعاره

Derrida and Deconstructing Metaphor

درباره‌ جايگاه استعاره در فلسفه دو ديدگاه رايج است؛ برخي از فلاسفه (بيشتر فيلسوفان تحليلي) استعاره را قابل حذف دانسته، ايده‌آل فلسفه را در متوني عاري از استعاره و مبتني بر كاربرد دقيق و تحت‌اللفظي كلمات مي‌بينند. برخي ديگر، استعاره را غيرقابل حذف و اساس مفاهيم فلسفي به شمار مي‌‌‌‌‌آورند. ديده‌‌‌‌‌گاه دوم معمولاً به فروكاهي فلسفه به سخن‌وري صرف، و در نتيجه اسطوره‌‌‌‌‌‌اي، شاعرانه و غيردقيق دانستن فلسفه مي‌انجامد. دريدا با استعاري دانستن زبان و خارج شدن از تقابل كلاسيك استعاري ـ تحت‌اللفظي، فلسفه را از جنس سخن‌وري مي‌داند، بدون اينكه بر آن برچسب شاعرانه، غيردقيق و اسطوره‌اي بزند. دريدا با واسازي استعاره، مرگ استعاره _ و در نتيجه مرگ معناي تحت‌اللفظي_، و همراه با آن، مرگ فلسفه به معناي كلاسيك و تاريخي آن را اعلام مي‏كند. در اين مقاله مي‌خواهيم از اين ادعا دفاع كنيم كه معنا، از بيرون، زبان را كنترل نمي‌‌‌‌‌كند، بلكه خود برآمده از يك‌نوايي حاصل از خوش‌ساخت بودن استعاره‌هاست؛ استعاره‌هايي كه اساس زبان را تشكيل مي‌دهند.

There have been two custom views on the relation of metaphor and philosophy.Some philosophers (esp.analytical philosophers)take metaphor dispensable,and tend to philosophical texts without metaphor,constituted on proper usage of words. Others take metaphor indispensable as the foundation of philosophical concepts.This attitude usually implies reducing philosophy to mythological discourse and inaccurate rhetoric. By embedding metaphor at the heart of language and escaping the classical opposition of metaphorical–proper,Derrida attribute philosophy and rhetoric same nature,while avoids negative evaluation of philosophy.By deconstructing metaphor,Derrida declares the death of metaphor (and so proper sense),and together with it, the death of philosophy, in the classical and historical sense of it. In this article we want to defend this claim that sense does not control language from without, rather it is the result of uniformity of well-founded metaphors,which are the essence of language.