ارزيابي نقش زيرساخت‌هاي شهري جهت تعيين قطب گردشگري با استفاده از مدل‌هاي TOPSIS و AHP (مطالعه موردي: استان مازندران)

Assessing the Role of Urban Infrastructure to Determine Tourism Zones by TOPSIS and AHP Models (Case Study: Mazandaran Province)

در دهه‌هاي اخير، تعيين قطب هاي گردشگري يكي از مهمترين مباحث مطرح شده در صنعت گردشگري بوده است. به طوري كه از طريق تقويت اين قطب ها به عنوان مراكز اصلي ارايه دهنده‌ي خدمات گردشگري، مي توان خدمات بهتر و مناسبتري را به صورت آسان‌تر به گردشگران ارايه نمود. اين تحقيق با هدف تركيب دو مدل TOPSIS و AHP از طريق داده هاي بدست آمده از تعداد و انواع زيرساخت هاي مرتبط جهت سطح بندي و تعيين قطب گردشگري صورت پذيرفت. براي اين منظور شهرستانهاي استان مازندران به دليل اهميت گردشگري آنها به عنوان نمونه‌ي مورد مطالعه انتخاب شده و در آنها معيارهايي نظير دفاتر خدمات مسافرتي، واحدهاي اقامتي و هتل‌ها، واحدهاي پذيرايي بين‌راهي، رستوران‌ها، كارگاه‌هاي عمده فروشي و خرده فروشي، فروشگاه‌هاي صنايع دستي و پايانه‌هاي حمل و نقل به روش تحليلي و آماري با تاكيد بر نگرش سيستمي مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه با توجه به معيارهاي مورد مطالعه، شهرستان رامسر از بيشترين امتياز به عنوان قطب گردشگري برخوردار مي باشد.

Identifying tourism zones has always been emphasized because better and more services can be provided for tourists more easily by reinforcing these zones as the main cores of tourism. Therefore, for the present study some infrastructures that are particularly related to and paly an important role in tourism are considered. Thus the present study aims to determine the tourism levels and poles by combining two TOPSIS and AHP models and obtaining data from the numbers and kinds of related infrastructures. To achieve the aims, Mazandaran cities have been selected as samples because of their tourism importance. The research method is descriptive–analytic and statistical by emphasizing on systemic approach. Based on the measures used for determining the levels of cities, results show that Ramsar has gained the highest points as a tourism pole.