نقش پدر، مادر و فرد در ايجاد شخصيت ديني ازنظر روان شناسي و قرآن

The Role of Parents&The Indvidual in Accom Polishing of Religious Personality from Quran & Psychology Points of View

در اين مقاله ، نقش والدين و فرد در شكل گيري شخصيت ديني از نظر رويكردهاي روان شناسي و قرآن بررسي شده است. مرز مشترك دين وروان شناسي امكان رابطه اي سازنده وگفتگويي را ميان دين و روان شناسي فراهم مي آوردكه راه را براي آموزش و درمان هموار مي كند. در اين خصوص رويكردهاي مختلفي مورد بررسي قرار گرفتند. در رويكرد زيستي نظر هال وتاثير تغييرات بلوغ وعطوفت مادر در ايجادنگرش هاي مذهبي بررسي شده است. در ديدگاه روان كاوي مانند نظريه فرويد، ديدگاه بدبينانه اي از دين مطرح مي شود و ريشه دين را حل تعارضات غريزي و قدرت پدر و اطاعت محض از او، مي داند. درديدگاه مثبت يونگ ريشه دين را ناخوداگاه جمعي مي داند كه از اجداد ما به ارث مانده وبه هشيارآمدن آن ارزشمند و سبب احساسي روحاني و ديني خواهد شد. در رويكرد انسان گرايي آلپورت كه بر اساس خود مختاري كنشي است چنانچه دين ازانگيزه هاي فرعي آن جدا شود، چنين ديني آگاهي بخش است. فروم گرايش به دين را جز انگيزه هاي روان شناختي انسان مي داند. قرآن نيز شخصيت را رفتار ونحوه عمل انسان مي داندكه تحت تاثيرهواي نفساني و روح معنوي قرار دارد كه در نهايت انسان به اراده خود راهش را انتخاب مي كند.

With respect to the researches done by the great literary figures of the Persian literature, Sanaii Ghaznavi, a great 5th century poet, has been considered as one of the pioneers; those who combined the amatory phrases with mystic ones for the first time; by such a way he initiated an innovative style. On the other hand both fields of amatory and mystic poetry were endowed with beauty, and since women were assumed as the embodiment of beauty, therefore their image as beloved has been institutionalized. This could somehow justify Sanaii’s attitude towards the role of women in poetry. It should also be added that in Sanaii’s poems, women were not given their proper status. Although he might be offensive towards women, but it does not necessarily mean that women were regarded evil; while eulogistically writing in praise of women did not necessarily mean that they were reputed good either. An attempt was made in this article to trace the aforementioned elements in Sanaii’s Hadighat-ul-Haghighah and bring out their importance.