نقش حروف ربط زمان دار در تعيين رابطه زماني بين رويدادهاي فعلي در پيكره متون زبان فارسي معاصر

The role of Time Conjunctions in the Identification of Temporal Relations between Tensed-Verb Events in the Contemporary Persian Corpus

اين مقاله به پيش بيني روابط زماني بين رويدادهاي فعلي بر اساس حروف ربط زمان دار در متون مي پردازد. براي انجام اين كار، داده هاي مربوط به رويدادهاي فعلي از پيكره متني زبان فارسي استخراج و بررسي شدند و روابط زماني بين رويدادها مشخص شد. با تحليل داده ها براساس روابط زماني در چهارچوب طبقه بندي بِرد و آلن، مشخص شد كه حروف ربط زمان دار را مي توان در چهار دسته تعيني، اريب دار، شبه تصادفي و تصادفي جاي داد. علايم تعيني به طور دقيق روابط زماني بين رويدادهاي مربوطه را پيش بيني كرده و علايم اريب دار با تقريب خوبي يك دسته رابطه را پيش بيني مي كنند. علايم شبه تصادفي گرايش به يك نوع رابطه ي زماني خاص ندارند و علايم تصادفي، به طور تقريبي هر گونه رابطه زماني را بين رويدادهاي مربوطه امكان پذير مي كنند. اين پژوهش نشان داد كه پيش بيني روابط زماني بِرد به وسيله علايم تا حدودي مطلوب تر از پيش بيني روابط آلن مي باشد.

This paper involves in prediction of temporal relation between tensed-verb events on the basis of conjunctions in texts. For this purpose, tensed verb event data were extracted from Contemporary Persian Corpus and were examined carefully. The temporal relations between events were identified. After analyzing data on the basis of temporal relation according to Bird’s and Allen’s categorization, it was revealed that temporal conjunctions can be categorized in 4 categories: determined, biased, pseudo random and random. Determined signals can predicate the temporal relation between the events accurately. Biased signals predicate one set of relations with a good estimation, Pseudo random signals doesn’t show any orientation toward any kinds of temporal relation and random signals make almost all kinds of relations possible. The results show that Bird’s prediction on the basis of signals is more desirable than Allen’s.